1973-2008 <<Πολυτεχνείο Συγνώμη>>...

Τριάντα πέντε χρόνια εφέτος. Ναι, εκείνη ημέρα ανδρώθηκε και έγινε πια μόνο μια τυπική μέρα μνημόσυνου.Μάκρυνε χρονικά πια η απόσταση απο εκείνη τη μέρα. Μάκρυναν και οι μνήμες μαζί της, και όχι μόνο. Μάκρυναν, αλάργεψαν ή ξεστράτισαν οι πόθοι, οι ιδέες και τα οράματα εκείνων των στιγμών του 73.Απεβίωσαν και οι θύμισες των πολλών πια. Τα λουλούδια που εναποτίθενται κάθε χρόνο σε κάθε επέτειο στην πύλη του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, αλλά και οι λόγοι που εκφωνούναι μέσα και έξω απο αυτό, φαντάζουν τα τελευταία χρόνια, ως μια απλή διεκπεραίωση υποχρέωσης του πρωτοκόλλου.Ως και αυτή, η καθιερωμένη πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ (καλλιστεία αντιαμερικανισμού…), τα σουβλάκια και η τσίκνα στην Πατησίων και το βραδινό επετειακό κρυφτούλι των συνήθων αναρχικών με τους συνήθεις ΜΕΑτζήδες γύρω από τα Εξάρχεια, μοιάζουν κι εκείνα όλα μαζί ως ένας υπερθίασος κομπάρσων που κάνει πρόβα, και ταυτόχρονα πρεμιέρα άπαξ του έτους…Οι «ερπύστριες» του χρόνου, δείχνουν πως ισοπέδωσαν τα «Πολυτεχνεία» της συνείδησης του καθενός μας. Οι 20άρηδες και οι 25άρηδες του 1973, σήμερα, απέχουν απόσταση τεράστια από τις ώρες εκείνης της μεγάλης νύχτας, γιατί όπως λέει ο ποιητής, «τα λόγια που μας φάνηκαν όμορφα κάποτε, χάσαν το χρώμα τους σαν το γιλέκο του γέρου στο σεντούκι, σαν ένα λιόγερμα σβησένο στα τζάμια»…Το «ισοπέδωσε» ακόμη και εκείνη η μπογιά των δύο ιστορικών συνθημάτων που κάθε χρόνο ξαναγράφει στην κεντρική πύλη της Πατησίων του ΕΜΠ, η ΕΦΕΕ… (αλήθεια υπάρχει αυτή ακόμη;)Δεν είναι δυστυχώς μόνον ο χρόνος (ή μόνον αυτός) που προσδιορίζει την απόσταση από εκείνο το Νοέμβρη, και κυρίως εκείνης της γενιάς. Οι πρωταγωνιστές του, που πολλοί εξ αυτών ήταν και είναι δεσπόζοντα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή της χώρας, απέχουν από τη φρεσκάδα, την νεανική ικμάδα και τον αειθαλή ενθουσιασμό των οραμάτων για χάρη των οποίων αγωνίστηκαν…Σήμερα, τα νιάτα της Ελλάδας, απηυδισμένα σε μεγάλο ποσοστό από την πολιτική και τους πολιτικούς, ενδίδουν σε συνθήματα μιας βιωματικής και ζωώδους υποκουλτούρας, όπως το «πάμε πλατεία»…Στο πέρασμα του χρόνου, η γενιά του Πολυτεχνείου, δεν κατόρθωσε να διατηρήσει το όραμα. Να το μεταλαμπαδεύσει στους νεότερους, όπως όφειλε.Κι όμως οι «ερπύστριες» του χρόνου είναι και σήμερα παρούσες: Στέκονται απέναντι στη νέα γενιά, εξίσου απειλητικά, όπως και τότε. Έτοιμες να διαλύσουν την όποια αντίστασή της. Ανεργία, υποβάθμιση ζωής και περιθωριοποίηση μέσα από το διεθνές γίγνεσθαι της «νέας τάξης πραγμάτων», ποικιλόμορφη απαξίωση σε κάθε λογής αντίσταση…Τότε, δίχως αμφιβολία, «τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Σήμερα τα σκιάζει η αδιαφορία και ο καναπές μας…Οι «χιλιόκυκλοι» του Πολυτεχνείου, πνίγηκαν στα παράσιτα των Ρουβάδων και των Πανταζήδων. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ίσως το μόνο που αρμόζει να αρθρώσουν όσοι έζησαν τις μέρες εκείνες και δεν ενέδωσαν στις ερπύστριες της λήθης, είναι: «Πολυτεχνείο, συγγνώμη»…

p.s. Το κείμενο γράφτηκε το Νοέμβριο του 1994. Δέκα τέσσερα χρόνια μετά, εξακολουθεί να παραμένει επίκαιρο.Νά κάνουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου καθημερινή πραγματικότητα.