Οχι στις παρελάσεις.

Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτέλεσε την αφορμή για να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το μίσος από πλευράς της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας της οποίας έχουν κλέψει τα πάντα και συνέχιζε να μένει αμέτοχη σε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές σκάνδαλα – παπάδες – κουμπάρους – μίζες – ξεπούλημα δημόσιας υγείας και παιδείας, και κομπάρσο την ίδια. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν ήταν παρά η απαίτηση του αυτονόητου, να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της. Οι μαθητές, ίσως οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, ζουν στο ασφυκτικό περιβάλλον σχολείου – σπιτιού – φροντιστηρίου κάτω από τις πιο εντατικοποιημένες συνθήκες. Αφού τους είχαν ήδη αφαιρέσει τη δυνατότητα να φανταστούν, να ονειρευτούν και να επιλέξουν το μέλλον τους, ενώ τα πάντα είναι για αυτούς ένα “πρέπει”, είδαν το κράτος να τους ορίζει και πόσο θα ζήσουν.
Πλησιάζοντας στην 25η Μαρτίου, και ενώ όλα έχουν επανέλθει στην κανονικότητα, θα δούμε και πάλι την προσπάθεια του κράτους να υπερτονίσει την εθνική ενότητα στους κόλπους της κοινωνίας. Μιας ενότητας ανύπαρκτης αποσπώντας τα αντανακλαστικά της κοινωνίας από τα ουσιαστικά κοινωνικά ζητήματα και την επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματά της. Ενώ παράλληλα θα προσπαθήσει να γαλουχήσει εκ νέου συνείδηση στους ήδη εξεγερμένους μαθητές, να τους πειθαρχήσει σε μικρούς άβουλους στρατιώτες μέσω της παρέλασης.
Υποτίθεται ότι η παρέλαση είναι μια επίδειξη του “ανθού” της νεολαίας της χώρας προς τιμήν των αγωνιστών του παρελθόντος. Αλλά είναι αυτή όλη η αλήθεια; Ας σκεφτούμε τα χαρακτηριστικά της παρέλασης...
Άνθρωποι με ομοιόμορφη εμφάνιση και πανομοιότυπο ύφος. Ίδια ρούχα, ίδια χρώματα. Περπατούν συντεταγμένα και πειθήνια. Χαιρετούν τον “αρχηγό” και καμαρώνουν. Εμβατηριακή μουσική με επιβλητικό ρυθμό. Οι καλύτεροι μπροστά – μπροστά. Οι “κακοί” πίσω.
Όλη αυτή η σύνθεση υποτάσσει το διαφορετικό και πνίγει τον αυθορμητισμό. Γιατί να μη μπορώ να περπατάω όπως θέλω; Γιατί να μη μπορώ να φοράω ό,τι θέλω; Έκαναν κι οι αγωνιστές του '21 μπαμπά παρελάσεις με τα καλά τους; (Οι αγωνιστές του '21 παιδί μου, ζούσαν στο βουνό γιατί ήταν παράνομοι και δεν είχαν βρακί να φορέσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Η όλη διαδικασία της παρέλασης είναι βασισμένη σε αρχές μιλιταριστικού χαρακτήρα, που βρίσκουν εφαρμογή σε φασιστικά καθεστώτα. Ένα σύνολο ερεθισμάτων με σαφείς καταβολές και προεκτάσεις. Μια ολόκληρη διαδικασία που διαφημίζει την απόλυτη ομοιομορφία (όσο πιο συντονισμένες είναι οι κινήσεις τόσο πιο πειθαρχημένο θεωρείται το σύνολο – στράτευμα που τις εκτελεί), που επιδεικνύει την υποταγή του στον αρχηγό και που διαλαλεί το “αξιόμαχο” της νεολαίας.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ – ΚΡΑΤΟΥΣ
Αλήθεια πότε πρωτοέγιναν παρελάσεις στην Ελλάδα; Ήταν ο Μεταξάς, ο δικτάτορας και ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ, που υιοθέτησε τη ναζιστική αυτή συνήθεια οπότε ξεκίνησαν να γίνονται γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις. Και ακόμα πιο παλιά ο Φρειδερίκος της Πρωσίας που υποχρέωσε τους φαντάρους του να κάνουν αυστηρές, μηχανικές κινήσεις σαν ανδρείκελα.
Πιστός στο παραπάνω πνεύμα ο θεσμός της παρέλασης είναι υποχρεωτικός για τα παιδιά των ελληνικών σχολείων, σαν να πρόκειται για μάθημα (που γίνεται σε ημέρα επίσημης αργίας του κράτους) με σκοπό την “εθνικά υπερήφανη” διαπαιδαγώγησή τους με ένα θεσμό που ουσιαστικά το μόνο που έχει να τα μάθει είναι πως να σκύβουν το κεφάλι και πως να ενεργούν με μηχανικό τρόπο, σαν να μην είναι άνθρωποι αλλά ρομπότ.
Και που τροφοδοτεί το μικρόβιο της εθνικής υπερηφάνειας και ανωτερότητας, το ζιζάνιο του πολέμου αντί για τον σπόρο της συναδέλφωσης των λαών, της πανανθρώπινης αλληλεγγύης και της ειρήνης. Το μικρόβιο αυτό δε διστάζει το ελληνικό σχολείο να το επιβάλει με τη βία στους μαθητές (απουσίες, απειλές για αποβολή σε όποιον δε λάβει μέρος αδικαιολόγητα στην παρέλαση) και τους καθηγητές που αρνούνται να συμμετέχουν στην παρέλαση.
ΣΧΟΛΕΙΑ: ΟΡΓΑΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Το σχολείο λοιπόν αποτελεί μια μονάδα κοινωνικού ελέγχου ως προς το χώρο (κλειστές από το περιβάλλον σχολικές μονάδες), το χρόνο (έλλειψη ελεύθερου χρόνου, χρονική διάταξη των μεταδιδόμενων γνώσεων) και το κυριότερο ως προς τη γνώση.
Η γνώση δεν είναι ελεγχόμενη μόνο ως προς το περιεχόμενό της, αλλά και στους τρόπους αφομοίωσης και εξέτασής της. Η εξουσιαστική μορφή της αφομοίωσης είναι εμφανής μέσω των κοινωνικών ρόλων που παράγει. Οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν την αυθεντία του δασκάλου, που μεταδίδει μονόπλευρα τη γνώση ενώ συγχρόνως επιβάλλεται στην τάξη μέσω του φόβου (π.χ. Αποβολές). Μέσω των εξετάσεων η γνώση μεταμορφώνεται σε ποσότητα, ενώ προωθείται η εξατομίκευση και το σπάσιμο της συλλογικής δράσης αφού η αξιολόγηση είναι ατομική και ανταγωνιστική.
Η σχολική εκπαίδευση λοιπόν έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια την αναπαραγωγή και όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και από την άλλη τη μετάδοση της κυρίαρχης ιδεολογίας

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;
Το σχολείο παράγει ανθρώπους πειθαρχημένους και υπάκουους, ενώ καλλιεργώντας τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, ωθεί το μαθητή (αποπροσανατολίζοντας τον από τα πραγματικά του προβλήματα) να βλέπει ως εχθρούς τους άλλους λαούς κι όχι τα αφεντικά, που θα τον εκμεταλλεύονται και θα τον καταπιέζουν στο μέλλον. Έτσι το σχολείο εξυπηρετεί τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Στο σχολείο οι μαθητές υποβάλλονται σε εθνικιστικές λογικές μέσω μεθόδων όπως η υποχρεωτική συμμετοχή σε εθνικούς εορτασμούς και παρελάσεις, η επιβολή της προσευχής, η υποταγή σε εθνικά σύμβολα καθώς και μέσω της ίδιας γνώσης που παρέχει (π.χ. εκμάθηση της εθνικής ιστορίας διαστρεβλωμένης και χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από την πλευρά των μαθητών).
Ακόμα, μια άλλη λειτουργία του σχολείου είναι και η αφομοίωση των αλλοεθνών, που πραγματοποιείται χωρίς κανένα σεβασμό στις διαφορετικές κουλτούρες, συνθήκες ζωής κτλ. Οι ξένοι μαθητές ενσωματώνονται θεωρούμενοι υποδεέστεροι από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα ο ρατσισμός κι η ξενοφοβία να βιώνονται συχνά μέσα στα σχολεία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ