<<
Τα αλητόσκυλα κόβουν φάτσες με τη μια, και δεν κάνουν λάθος. Τα χει κάνει ο δρόμος μάγκες. Με το που σκύβει κάποιος να σηκώσει πέτρα ή πλησιάζει να τα κλωτσήσει, έχουν γίνει μπουχός. Έτσι και θέλεις να τα ταίσεις όμως πως βρίσκουν το κουράγιο ρε φίλε μετά από τόσες κλωτσιές, που έχουν τη γνώση ότι δε θες να τα πειράξεις και μπορεί αν το πας αργά να φάνε κι απ’ το χέρι σου.Σου χουν βγάλει ψυχολογικό προφίλ άμεσα και χωρίς ερωτηματολόγια. Ξέρουν αν φοβάσαι, αν είσαι απειλή, αν έχουν να περιμένουν κάτι…Σήμερα έκανα την παράξενη και θλιβερή διαπίστωση ότι δεν έχει να κάνει με κάποιο σκυλίσιο ένστικτο ή κάτι άλλο. Απλά είναι κάτι που το μαθαίνεις με τα χρόνια στο δρόμο με πολύ πόνο και πολύ υπομονή.Σταμάτησα σ’ ένα φανάρι το μεσημέρι κι είδα ένα γεράκο να πουλάει χαρτομάντηλα. Έχω δει πιτσιρίκια, έχω δει να σε πρήζουν ν’ αγοράσεις κι ότι άλλο. Όσο τον παρατηρούσα όμως κάτι δε μου πήγαινε καλά, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω τι. Αγόρασα δυο πακέτα, απίστευτα ευγενικός, επέμενε και μου έδωσε και ρέστα (!!!) αλλά κάτι δεν κόλλαγε στο σκηνικό.Είχα λίγο χρόνο και σταμάτησα μερικά μέτρα παρακάτω, βγήκα κι άναψα τσιγάρο. Ο γεράκος πούλαγε σε κάθε αμάξι που πλησίαζε. ΚΑΘΕ αμάξι. Αλλά δεν τα πλησίαζε όλα. Περνούσε όσο μπορούσε γρήγορα ανάμεσα τους και πήγαινε κατευθείαν στο τρίτο πίσω ας πούμε. Ή σε κανένα. Είχε φανάρι που δεν πήγε σε κανένα. Το κοίταζα κι είχα μείνει κάγκελο.Επόμενο φανάρι, πάλι, όσο γίνεται γρήγορα και επιλεκτικά. Εδώ, εδώ, εδώ. Στον φοιτητάκο με το Ματίζ, στον νυσταλέο τύπο στο Ibiza, στον μεροκαματιάρη με το φορτηγάκι. Ταξί δεν πλησίαζε. Και πρόσεξα αυτή τη φορά τις φάτσες των οδηγών στα αυτοκίνητα που προσπερνούσε. Γύριζαν απ’ την άλλη, δήθεν έψαχναν κάτι, κοίταγαν αλλού, αλλά αυτός είχε ΗΔΗ προσπεράσει πριν δει την αντίδραση.Ως απόφοιτος πανεπιστημίου στην ψυχολογία μου ήρθε μια ξαφνική ανεξήγητη τάση να σκίσω το πτυχίο μου. Πως το έμαθε αυτό; Πόσα όχι άκουσε για να το μάθει; Πόσα χρόνια είναι στο δρόμο; Και κυρίως πως μετά από τόσα όχι και τόσα χρόνια είναι τόσο ευγενικός σε πείσμα όλων;Στεκόταν στο φανάρι κι έδινε μαθήματα, απλά δεν υπήρχε κανείς για να μάθει.Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα τη ζωή μου σε μια πόλη που επιτρέπει να νιώθουν οι άνθρωποι τα ίδια συναισθήματα με τα αδέσποτα σκυλιά.Και δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, και κανένα άλλο σχόλιο να κάνω.>>πηγη: απο το blog στο Στομα του Λύκου.
Τα αλητόσκυλα κόβουν φάτσες με τη μια, και δεν κάνουν λάθος. Τα χει κάνει ο δρόμος μάγκες. Με το που σκύβει κάποιος να σηκώσει πέτρα ή πλησιάζει να τα κλωτσήσει, έχουν γίνει μπουχός. Έτσι και θέλεις να τα ταίσεις όμως πως βρίσκουν το κουράγιο ρε φίλε μετά από τόσες κλωτσιές, που έχουν τη γνώση ότι δε θες να τα πειράξεις και μπορεί αν το πας αργά να φάνε κι απ’ το χέρι σου.Σου χουν βγάλει ψυχολογικό προφίλ άμεσα και χωρίς ερωτηματολόγια. Ξέρουν αν φοβάσαι, αν είσαι απειλή, αν έχουν να περιμένουν κάτι…Σήμερα έκανα την παράξενη και θλιβερή διαπίστωση ότι δεν έχει να κάνει με κάποιο σκυλίσιο ένστικτο ή κάτι άλλο. Απλά είναι κάτι που το μαθαίνεις με τα χρόνια στο δρόμο με πολύ πόνο και πολύ υπομονή.Σταμάτησα σ’ ένα φανάρι το μεσημέρι κι είδα ένα γεράκο να πουλάει χαρτομάντηλα. Έχω δει πιτσιρίκια, έχω δει να σε πρήζουν ν’ αγοράσεις κι ότι άλλο. Όσο τον παρατηρούσα όμως κάτι δε μου πήγαινε καλά, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω τι. Αγόρασα δυο πακέτα, απίστευτα ευγενικός, επέμενε και μου έδωσε και ρέστα (!!!) αλλά κάτι δεν κόλλαγε στο σκηνικό.Είχα λίγο χρόνο και σταμάτησα μερικά μέτρα παρακάτω, βγήκα κι άναψα τσιγάρο. Ο γεράκος πούλαγε σε κάθε αμάξι που πλησίαζε. ΚΑΘΕ αμάξι. Αλλά δεν τα πλησίαζε όλα. Περνούσε όσο μπορούσε γρήγορα ανάμεσα τους και πήγαινε κατευθείαν στο τρίτο πίσω ας πούμε. Ή σε κανένα. Είχε φανάρι που δεν πήγε σε κανένα. Το κοίταζα κι είχα μείνει κάγκελο.Επόμενο φανάρι, πάλι, όσο γίνεται γρήγορα και επιλεκτικά. Εδώ, εδώ, εδώ. Στον φοιτητάκο με το Ματίζ, στον νυσταλέο τύπο στο Ibiza, στον μεροκαματιάρη με το φορτηγάκι. Ταξί δεν πλησίαζε. Και πρόσεξα αυτή τη φορά τις φάτσες των οδηγών στα αυτοκίνητα που προσπερνούσε. Γύριζαν απ’ την άλλη, δήθεν έψαχναν κάτι, κοίταγαν αλλού, αλλά αυτός είχε ΗΔΗ προσπεράσει πριν δει την αντίδραση.Ως απόφοιτος πανεπιστημίου στην ψυχολογία μου ήρθε μια ξαφνική ανεξήγητη τάση να σκίσω το πτυχίο μου. Πως το έμαθε αυτό; Πόσα όχι άκουσε για να το μάθει; Πόσα χρόνια είναι στο δρόμο; Και κυρίως πως μετά από τόσα όχι και τόσα χρόνια είναι τόσο ευγενικός σε πείσμα όλων;Στεκόταν στο φανάρι κι έδινε μαθήματα, απλά δεν υπήρχε κανείς για να μάθει.Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα τη ζωή μου σε μια πόλη που επιτρέπει να νιώθουν οι άνθρωποι τα ίδια συναισθήματα με τα αδέσποτα σκυλιά.Και δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, και κανένα άλλο σχόλιο να κάνω.>>πηγη: απο το blog στο Στομα του Λύκου.p.s.Στην πραγματικότητα τα αδέσποτα σκυλιά είναι τα «απορρίμματα» κάποιου ανεγκέφαλου ανθρώπου και τα μέλη της PAWS, οι ενοχλημένοι πολίτες και επισκέπτες που την καλούν για διάσωση, οι εθελοντές τουρίστες-μεταφορείς, οι ξένες φιλοζωικές, οι ξένες ανάδοχες οικογένειες και πολλοί άλλοι ενεργούν ουσιαστικά σαν απορριμματοφόροι!
Οποιος-α ευαισθητοποιηθεί απο αυτό το post ας επισκευθεί το blog της αγαπητής eliaz adespoto ολοι μπορούν αν το θέλουν πραγματικά να υιοθετήσουν ενα αδέσποτο .Η http διεύθυνση είναιhttp://blogs.athensvoice.gr/adespoto
