Κλειστόν λόγω Πάσχα...! απο 12/4 εως...?

Είπα να γράψω αυτό το ποστ, καθώς, όποτε φεύγω για διακοπές, ξεχνιέμαι και δεν γράφω . Έτσι λοιπόν, τώρα προνόησα και ιδού οι ευχές και τα συναφή. Φεύγω λοιπόν για το Νησί...και για να καταλάβετε πώς περίπου θα περάσω το Πάσχα γράφω λίγα λόγια.

Παλαιότερα λοιπόν στην Σαντορίνη και τις σαράντα ημέρες έκαναν αυστηρή νηστεία ακόμα και οι ασθενείς, και μόνον του Ευαγγελισμού και των Βαγιών έτρωγαν ψάρι, αν φυσικά είχε καλό καιρό. Όσο για λάδι, το έτρωγαν μόνο «οι άρρωστοι και οι λωχούδες», αλλά όχι Τετάρτη και Παρασκευή», όπως περιγράφει ο Μάρκος Αβέρκιος Ρούσος στο βιβλίο του. Ανήμερα το Σάββατο του Λαζάρου, όλο το χωριό ήταν στο πόδι για να ετοιμάσει τον «Λάζαρο». Οι κοπέλες του με τα πανέρια μάζευαν λουλούδια, οι νέοι έκοβαν από τα γκρεμνά αλησμαριά, οι μαραγκοί έφτιαχναν τα άρμπουρα που κάποιες φορές θα μπορούσαν να φτάνουν έως 15 και 20 μέτρα, ενώ οι απόμαχοι ναυτικοί μάζευαν τα σκοινιά που θα έδεναν τον Λάζαρο. Με τα άρμπουρα σχημάτιζαν ένα σταυρό τον οποίο κάλυπταν με τα αλησμαριά και τον στόλιζαν με λουλούδια και βάγια. Το απόγευμα όλο το χωριό μαζευόταν στην πλατεία όπου μετά τον εσπερινό στηνόταν ο «Λάζαρος», που συμβόλιζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Έμενε μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που ξεστολιζόταν και παρέμενε σε εκείνη τη θέση μέχρι της Αναλήψεως. Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τηρείται στην εκκλησία του Μεγάλου Χωριού, στην εκκλησία της Παναγίας.
Τα χελιδόνια φέρνουν την άνοιξη, τα μελιτίνια...το Πάσχα
Οι σαντορινιές παραδόσεις ήταν στενά δεμένες, με μυρωδιές και γεύσεις. Πυρετός έπιανε τους φούρνους σε όλα τα χωριά της Σαντορίνης πριν από μισό αιώνα, τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι νοικοκυρές από το πρωί ετοίμαζαν και οι φούρνοι δεν προλάβαιναν να φουρνίσουν τις φεσκουλιές, τις τυρόπιτες, τα τσουρέκια, τα μεθυστά κουλουράκια, τα μελιτίνια. Φεσκουλιές έλεγαν τις παχουλές ομορφοθυγατέρες. Κουτσούνες πάλι έλεγαν εκείνες τις άπραγες που καμάρωναν όλη μέρα χωρίς να έχουν όρεξη να κάνουν τίποτα. Οι πασχαλινές φεσκουλιές φτιάχνονταν με προζύμι σε σχήμα φρατζόλας και είχαν μέσα σέσκουλο, αυγά, χλωρό, άνηθο και πιπέρι, ενώ οι κουτσούνες φτιάχνονταν με το ζυμάρι του τσουρεκιού όπου πρόσθεταν και άλλο αλεύρι και έβαζαν στο κεφάλι ένα κόκκινο αυγό και γύρω γύρω μπιρμπίλα από την ίδια ζύμη. Τα χέρια τους ήταν σταυρωμένα μπροστά, στο λαιμό τους περνούσαν κόκκινη κορδέλα και στη μέση τους μια ψαλιδισμένη κόκκινη ποδιά. Για να φτιάξουν τις τυρόπιτες κοπανούσαν αποβραδίς τη ζαφορά και την έριχναν σε βρασμένη κανέλα και την άλλη μέρα το πρωί τις ζύμωναν με αυγά, χλωρό τυρί τριμμένο και σιμιγδάλι ή αλεύρι. Το πιο περιζήτητο γλυκό, πάντως, ήταν τα μελιτίνια, το κατ' εξοχήν πασχαλινό γλυκό της Σαντορίνης. «Από τη στιγμή που θα απλώσεις το χέρι σου να πάρεις και να γευτείς ένα πετυχημένο μελιτίνι, ευφραίνονται τρεις από τις αισθήσεις σου, η όραση, η όσφρηση και η γεύση», γράφει η Γουλιελμία Συρίγου - Μονιούδη στο βιβλίο «H Σαντορίνη μου». Τα μελιτίνια θέλανε πολλά χέρια για να φτουρήσουν στο τσίμπημα και οι μαγείρισσες που άνοιγαν λεπτό φύλλο ήταν περιζήτητες και έτσι, όπως αναφέρει η συγγραφέας, «όσο τα χελιδόνια φέρνουνε στην πλάση μας της Ανοιξη, μαθές, τα μελιτίνια φέρνουνε στους Σαντορινιούς το Πάσχα».
Αγαπημένοι-ες bloggers σας εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου Καλή Πραγματική Ανάσταση!
Πηγή πληροφοριών: «Σαντορίνη - 1979, Hθη Eθιμα και Παραδόσεις», Μάρκου Αβερκίου Ρούσου.