Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Ανεβαίνω Θεσσαλονίκη!

Καρντάσια θα πάρω το αμάξι μου στην τσέπη χαρτζιλίκι κι απόψε τα μεσάνυχτα θα 'ρθω Θεσσαλονίκη !
"Κι ανεβαίνω Θεσσαλονίκη στην Αθήνα δεν είχα τύχη
θα ερωτευτώ ξανά μία Θεσσαλονικιά
Κι ανεβαίνω Θεσσαλονίκη στην Αθήνα δεν είχα τύχη
θα ερωτευτώ ξανά μία Θεσσαλονικιά"...!!!
p.s.Μην κάνετε χαρούλες την έχω ήδη καβατζωμένη από την Αθήνα!χαχαχαχαχαχαχαχα.
Καλή αντάμωση καρντάσια!

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Αποτύχαμε...


«Κοιμάμαι κυρίως στο δρόμο ή σε κάποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι. Όσο κοιμάμαι, γιατί πρέπει να έχω τον νου μου. Το βασικό πρόβλημα είναι το πώς θα φάω κάτι. Συχνά βρίσκω την άκρη σε κάποια εκκλησία ή ξενώνα. Το πλύσιμο ας το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή...Έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που έκανα σεξ. Ή μάλλον τη θυμάμαι...πολύ καλά».Αυτή είναι μια, τρόπον τινά, σύνοψη των ευρημάτων γύρω από τη ζωή ενός άστεγου. Μια ένδειξη, απλώς
Το φαινόμενο των αστέγων στην Ελλάδα είναι σχετικά πρόσφατο αν συγκριθεί η εκδήλωσή του με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Παρ’ όλ’ αυτά ο ρυθμός αύξησης τωναστέγων στην Ελλάδα τείνει να προσεγγίσει τον αντίστοιχο των Ευρωπαϊκών χωρών.Ωστόσο ο αριθμός των υπηρεσιών που εμπλέκονται στην πρόληψη και αντιμετώπισητου φαινομένου εμφανίζεται ιδιαίτερα χαμηλός σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκάδεδομένα. Έτσι, οι άστεγοι αποτελούν πλέον μια εικόνα της καθημερινότητας μας στηνΑθήνα καθώς και σε άλλα αστικά κέντρα και στην επαρχία.Στην Ελλάδα η μη αναγνώριση των αστέγων ως ειδική κοινωνική κατηγορία έχειως αποτέλεσμα την απουσία ορισμού και προσδιορισμού τόσο της κατηγορίας όσο καιτου φαινομένου. Η ύπαρξη αστέγων σχετίζεται με την ανυπαρξία προνοιακώνπολιτικών προστασίας ατόμων σε κίνδυνο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικές δράσεις αντιμετώπισης του φαινομένου ούτε οργανωμένο σχέδιο δράσης πρόληψηςκαι αποκατάστασης. Η ειδική βοήθεια για τους αστέγους στη χώρα μας παραμένειένα μεγάλο κενό, τη στιγμή που σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες η συζήτηση αφορά τηλήψη μέτρων για την εξάλειψη του φαινομένου.Στο μεγάλο κενό που αφήνει η πολιτεία η δράση των Μη Κυβερνητικών καιΕθελοντικών Οργανώσεων, η έμπρακτη αλληλεγγύη των ευαισθητοποιημένων πολιτώνκαθώς και τα τελευταία χρόνια η δράση της Τοπικής Αυτοδιοίκηση λειτουργεί ωςθεσμικό αντίβαρο και προσπαθεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα των αστέγων.Παρά τις προσπάθειες που γίνονται συνολικά οι δράσεις είναι μεμονωμένες,αποσπασματικές και ασυντόνιστες γι΄αυτό και δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στο σύνολό του. To γεγονός ότι οι υπηρεσίες που παρέχονται αφορούν κατά κύριο λόγο στην ανακούφιση των βασικών αναγκών επιβίωσης (προσωρινή στέγη, διατροφή,ένδυση) , για ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού των αστέγων, ενώ δεν υπάρχουνδομές αποκατάστασης και επανένταξης συντελεί στην ανακύκλωση του προβλήματος της έλλειψης στέγης. Και ο χορός καλά κρατεί…Η Μ.Κ.Ο «ΚΛΙΜΑΚΑ», στο πλαίσιο των δράσεων της κατά του κοινωνικού αποκλεισμού, ασχολείται ενεργά τα τελευταία χρόνια με το πρόβλημα της έκτοςστέγης διαβίωσης, υλοποιώντας ένα ολοκληρωμένο Πρόγραμμα στο οποίο επαγγελματίες της ψυχικής υγείας και των κοινωνικών επιστημών παρέχουνεξειδικευμένες υπηρεσίες στους άστεγους συμπολίτες μας. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει έρευνα, πρόληψη, ευαισθητοποίηση, κάλυψη των βασικών αναγκώνεπιβίωσης και υπηρεσίες για την ψυχοκοινωνική ενδυνάμωση, αποκατάσταση και επανένταξη των αστέγων στον κοινωνικό ιστό.ΚΛΙΜΑΚΑ: ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Αλαμάνου Άντατηλ.: 210 3417160-3, 210 3417165, κιν.: 6972257906- e-mail: alamanou@klimaka.org.grwww: klimaka.org.gr

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Για αύριο Παρασκευή την πιο ωραία μέρα της εβδομάδας!






Το απλό γίνεται επιλογή περισσότερο από ποτέ! Αν μάθουμε να το απολαμβάνουμε θα νιώσουμε όλοι καλύτερα. Αν το μοιραστούμε, η απόλαυση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Η παρέα, οι φίλοι, οι αγαπημένοι, μας είναι απαραίτητοι.
Στις μέρες μας λοιπόν μήπως πρέπει να απενοχοποιήσουμε δυναμικά τα απλά, τα μικρά και να τα ζήσουμε και να νιώθουμε πιο γεμάτοι; Κι η Παρασκευή στο σπίτι μας, στο σπίτι του φίλου, των φίλων, των αγαπημένων ανθρώπων μας, είναι η πιο επίκαιρη επιλογή. Aπό άποψη, όχι από μιζέρια!
Η επικοινωνία, η επαφή και το κέφι με φίλους σε σπίτια τις Παρασκευές, αποτελεί την ιδανική αποσυμπίεση για όλο το ζόρι της εβδομάδας. Να θυμηθούμε να μη μιλήσουμε για δουλειά. Να ξεχάσουμε αυτά που μας αγχώνουν. Να παίξουμε, να γελάσουμε, να μιλήσουμε, να περάσουμε όμορφα, γεμάτα και ουσιαστικά.
Και όσο για το μενού της Παρασκευής, ούτε αυτό πρέπει να μας αγχώσει. Τόσες εύκολες ιδέες μπορούν να ετοιμαστούν σε λίγο χρόνο σε μια κουζίνα, εύκολα και οικονομικά: τι πιο επίκαιρο… Καναπεδάκια-μπουκίτσες, εύκολες και πολύχρωμες σαλάτες, σαντουιτσάκια, ενώ και το ‘μαγειρικό ρεφενέ’ παίζει πολύ. Κάποιος ετοιμάζει και φέρνει τη σαλάτα, κάποιος το σουφλέ και κάποιος άλλος το γλυκό… όσο για τα ποτά τα αναλαμβάνω εγώ!!! Τέλος κάνετε το ένα δωμάτιο γκαρνταρόμπα για παλτά, τσάντες, χαμούρεμα.
Ας χαρούμε την Παρασκευή – την πιο ωραία μέρα της εβδομάδας, με τον πιο δικό μας, αληθινό τρόπο. Ας ανακαλύψουμε αληθινές συνταγές – σίγουρα υπάρχουν πολλές!
Να και μία εύκολη συνταγή για:Καναπεδάκια Worcestershire
Υλικά :12 ψωμάκια χοντρά από μαύρο ψωμί
150 gr ζαμπόν τριμμένο
150 gr βούτυρο
90 gr παρμεζάνα τριμμένη
6 αυγά σφιχτά σε φετούλες
2 κρόκους ωμούς
2 κουταλιές κάπαρη
1 κουταλιά μουστάρδα
μαϊντανός, αλάτι-σπυριά πιπέρι Worcestershire sauce
Εκτέλεση - Δουλεύουμε το βούτυρο με την παρμεζάνα, το ζαμπόν, τους κρόκους, τη μουστάρδα, την κάπαρη, το μαϊντανό και τη Worcestershire sauce, λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι. - Αλείφουμε με το μίγμα το ψωμί, από πάνω βάζουμε μια φέτα αυγό & το ξανασκεπάζουμε με το μίγμα. - Διατηρούνται στο ψυγείο .Για περισσότερα δείτε εδώ
Καλή επιτυχία και καλή μας διασκέδαση!!!

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ross daly."Λαβύρινθος"

Την ώρα που οι περισσότεροι μουσικοί συνωστίζονται στην Αθήνα κυνηγώντας ένα συμβόλαιο με κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα ή συναυλιακούς χώρους, ο Ρος Ντέιλι συνθέτει ήσυχος σε ένα μικρό ορεινό χωριό του Δήμου Ηρακλείου. Εδώ και επτά χρόνια έχει βάλει ένα στοίχημα, το οποίο καθώς δείχνει πια να αποδίδει, ίσως αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την μουσική παραγωγή και διανομή, οι ίδιοι οι φορείς της, δηλαδή οι μουσικοί. Μεταφέροντας το μουσικό του εργαστήρι (Λαβύρινθος), από τα Πετράλωνα της πολυσύχναστης Αθήνας στην Κρήτη, δημιουργώντας ένα μουσείο παραδοσιακών οργάνων και δουλεύοντας πολύ με την ιστοσελίδα του στο Ιντερνετ, ο Ρος Ντέιλι έχει καταφέρει να καταστήσει το μικρό Χουδέτσι, στα ορεινά του νομού Ηρακλείου, διεθνές κέντρο παραδοσιακής μουσικής.«Ο Λαβύρινθος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο μακριά από μια μεγάλη πόλη χωρίς τη συνδρομή της τεχνολογίας. Το 80% της δουλειάς που κάνουμε αφορά πλέον ένα κοινό που βρίσκεται εκτός των ελληνικών συνόρων κι αυτό διεκπαιρεώνεται μέσω του site μας», λέει ο ίδιος. Ο Ρος Ντέιλι περνάει τους χειμώνες του δίνοντας συναυλίες που κλείνει μέσω του site του σε ολόκληρο τον κόσμο και κάνοντας την δουλειά που περισσότερο αγαπά, την σύνθεση, στην ησυχία της επαρχίας, ενώ τα καλοκαίρια υποδέχεται μαθητές από όλη την Ευρώπη που έρχονται να παρακολουθήσουν σεμινάρια των καλεσμένων του, από διάφορες χώρες, δασκάλων. Και καταφέρνει –κάθε χρόνο– να έχει στην Κρήτη μερικούς από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες της παγκόσμιας παραδοσιακής μουσικής. Μόνο φέτος απο τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο παρέδωσαν σεμινάρια οι Anwar Abu Dragh (Ιρακινά Makam), Tzvetanka Varimezova (Βουλγάρικο τραγούδι), Ballake Sissoko (Κόρα), Yurdal Tokcan (Ούτι), Goksel Baktagir (κανονάκι), Hussain Arman (Αφγανικό τραγούδι), Naseem Dakwar (Αραβικό βιολί) και άλλοι.Από τη δεκαετία του ’80Η ιστορία του Ρος Ντέιλι είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Ο μεσήλικας σήμερα Ιρλανδός ήρθε νεαρός στις αρχές της δεκαετίας του ’80 προκειμένου να γίνει μαθητής του σημαντικότερου Κρητικού λυράρη που γνωρίσαμε ως σήμερα, του Κωστή Μουντάκη. Η δεκαετία του ’90 τον βρήκε στην Αθήνα, όπου λειτούργησε τον Λαβύρινθο και ένα ωδείο στην περιοχή των Πετραλώνων. Ομως, η Αθήνα τον κούραζε... «Ηθελα να φύγω από την Αθήνα, δεν ήθελα όμως να θυσιάσω και την δουλειά που κάνω. Τώρα είμαι σε ένα χωριό στην άκρη του θεού αλλά ηλεκτρονικά στο κέντρο της πιάτσας. Ενας άνθρωπος στο Πεκίνο παρακολουθεί εξίσου ικανοποιητικά τις δραστηριότητες μας με κάποιον στο διπλανό χωριό».

Ο Ρος Ντέιλι μιλά για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το μουσικό εργαστήρι “Λαβύρινθος” το οποίο κινδυνεύει με οριστική διακοπή της δραστηριότητάς του, καθώς δεν έχει βρεθεί κανένας φορέας να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις του για την οικονομική του ενίσχυση.
Το απαιτούμενο ποσό για τη συνέχιση του εργαστηρίου είναι περίπου 40.000 ευρώ, τη στιγμή που για τον πολιτισμό της Eurovision δαπανώνται τεράστια ποσά. Ο Ρος Ντείλι αναγκάζεται σήμερα να προβάλει τη σπουδαία δραστηριότητα του Λαβύρινθου, που μετρά ήδη 17 χρόνια προσφοράς, και συγκεντρώνει το ενδιαφέρον μουσικών από 35 χώρες του κόσμου, ζητώντας έστω και την ύστατη ώρα τη στήριξη της Πολιτείας. Το έργο του Λαβύρινθου Η κύρια δραστηριότητα του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος είναι η διοργάνωση σεμιναρίων και master-classes με κορυφαίους δασκάλους από όλο τον κόσμο και με τη συμμετοχή περίπου 350 με 400 μαθητών κάθε χρόνο από τουλάχιστον 35 διαφορετικές εθνικότητες. Το χωριό Χουδέτσι έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό εξαιτίας των δραστηριοτήτων του Μουσικού Εργαστήριου Λαβύρινθος που έχει αναδειχθεί πλέον σε έναν πολύ σοβαρό μοχλό ανάπτυξης τόσο για το ίδιο το χωριό όσο για όλη την περιοχή. Οι μαθητές και η δάσκαλοι του ΜΕΛ διδάσκουν σε μουσικές σχολές και πανεπιστήμια σε όλη την Ελλάδα, στην Ευρώπη και αλλού ταυτόχρονα συμμετέχοντας δημιουργικά και καθοριστικά σε πολλές από τις κορυφαίες παραγωγές που έχουν να κάνουν με την σοβαρή αξιοποίηση στοιχείων της παγκόσμιας παραδοσιακής μουσικής στη σύγχρονη δημιουργία.



Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Ψυχική Υγεία.

Σε διάφορες εποχές και κοινωνίες, πολλές ήταν οι ασθένειες που πήραν το χαρακτήρα ‘στίγματος‘, ο καρκίνος, η φυματίωση, το AIDS. Οι διαταραχές που στιγματίζονταν θεωρούνταν ανυπόληπτες και εξευτελιστικές. Αναμφίβολα όμως, η πιο στιγματισμένη μεταξύ όλων είναι η ψυχική νόσος.
Ο τυπικός ορισμός του στίγματος αναφέρεται στο εξής: το άτομο χάνει την κοινωνική υπόσταση και υφίσταται διακρίσεις εξαιτίας της ψυχικής του ασθένειας. Το στίγμα είναι μια ανεπιθύμητη, δυσφημιστική ιδιότητα που στερεί από κάποιον το δικαίωμα της πλήρους κοινωνικής αποδοχής, ενώ ταυτόχρονα τον αναγκάζει να προσπαθεί να κρύψει την αιτία που προκαλεί αυτήν την αντιμετώπιση.
Τη διαιώνιση του στίγματος εξαιτίας της ψυχικής νόσου εκτός από την έλλειψη γνώσεων έρχεται να εξηγήσει και η φυσική ροπή του ανθρώπου στο να διατυπώνει προκατειλημμένες και στερεότυπες εκτιμήσεις. Συχνά ο άνθρωπος οδηγείται σε αυθαίρετες εκτιμήσεις της πραγματικότητας, ιδιαίτερα υπό το καθεστώς έντονου άγχους και φόβου. Προϊόν της παραπάνω διαδικασίας είναι οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα.Τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και οι επακόλουθες διακρίσεις είναι τρεις έννοιες που συνδέονται στενά με την έννοια του στίγματος.
Πιο απλά, το στίγμα είναι ένα σημάδι εξευτελισμού, ατίμωσης και ντροπής. Έχει τέσσερα συστατικά:
Κολλάμε σε κάποιον μια ετικέτα, έναν χαρακτηρισμό, μια ρετσινιά
Δημιουργούμε στερεότυπα για τους ανθρώπους που έχουν αυτό το χαρακτηριστικό
Έπειτα κάνουμε ένα διαχωρισμό: από τη μια είμαστε εμείς, που είμαστε υγιείς, φυσιολογικοί και από την άλλη πλευρά βρίσκονται ‘οι άλλοι’, οι άρρωστοι, που έχουν χάσει την αξία τους
Τέλος, προβαίνουμε σε αρνητικές διακρίσεις εναντίον όσων έχουν τα παραπάνω στερεότυπα χαρακτηριστικά.

Οι μύθοι για τις ψυχικές διαταραχές δεν σταματούν όμως εδώ. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι η ψυχική ασθένεια:
δεν προκαλείται ούτε από κακά πνεύματα ούτε από μάγια
δεν προκαλείται από κατάρες και από ‘κακό μάτι’
δεν είναι η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες της οικογένειας ή του ατόμου
δεν προκαλείται από έλλειψη θρησκευτικής πίστης
δεν είναι το αποτέλεσμα ερωτικής απογοήτευσης
δεν οφείλεται στην υπερβολική μελέτη
δεν είναι μεταδοτική
Συνέπειες του στίγματος:
Έλλειψη πόρων για τη δημιουργία υπηρεσιών ψυχικής υγείας
Σε πολλές χώρες του κόσμου τα προγράµµατα ψυχικής υγείας λειτουργούν µε τεράστιες οικονομικές ελλείψεις. Η δυσπραγία στην εύρεση πόρων για υπηρεσίες ψυχικής υγείας, έχει σχέση, μερικώς και µε το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.
Προβλήματα στέγασης
Οι ιδιοκτήτες συχνά αρνούνται να μισθώσουν τα σπίτια τους σε άτομα µε ψυχιατρικά προβλήματα και υπάρχουν γειτονιές που εμποδίζουν την εγκατάσταση ξενώνων με ψυχικά ασθενείς
Περιορισμό των ευκαιριών για εργασία
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι ψυχικά ασθενείς διαθέτουν σημαντική ικανότητα να εργαστούν, ένα πολύ μικρό ποσοστό βρίσκει δουλειά, κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης των εργοδοτών.
Κοινωνική απομόνωση
Τα άτομα µε σοβαρές ψυχικές διαταραχές βιώνουν κοινωνική απομόνωση που οφείλεται όχι μόνο στα συµπτώµατα της ασθένειάς τους αλλά και στο κοινωνικό στίγμα. Λίγες επαφές με φίλους, έκπτωση των οικογενειακών δεσμών, περιορισμός των κοινωνικών συναναστροφών είναι σημάδια αυτής της απομόνωσης.
Αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία της νόσου
Οι ασθενείς εσωτερικεύουν στο στερεότυπο του ‘ανήμπορου και άχρηστου’, με αποτέλεσμα να αποσύρονται από την κοινωνία. Αναπτύσσουν έτσι, συναισθήματα ματαίωσης και απογοήτευσης, ντροπής και ενοχής και κλείνονται στον ‘εαυτό τους’.
Αρνητικές επιπτώσεις στην οικογένεια
Τα μέλη της οικογένειας είναι αυτά που σηκώνουν το τεράστιο συναισθηματικό βάρος από τη νόσο του συγγενή τους αλλά και το βάρος της φροντίδας και της υποστήριξης του. Η οικογένεια βιώνει συνολικά τις συνέπειες των προκαταλήψεων, του στιγματισμού και των κοινωνικών διακρίσεων.
Τι μπορούμε να κάνουμε για τον περιορισμό του στίγματος της ψυχικής ασθένειας:
Αγωγή κοινότητας με τη διάδοση έγκυρων πληροφοριών για την ψυχική νόσο
Αντίκρουση όταν παρουσιάζονται εσφαλμένες αντιλήψεις από τα ΜΜΕ
Να ενθαρρύνουμε τη χρήση θετικών εικόνων για να αναφερόμαστε σε ανθρώπους με ψυχική νόσο και να υπογραμμίζουμε την πραγματικότητα ότι η ψυχική νόσος μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί
Να δίνουμε έμφαση στις ικανότητες και όχι στους περιορισμούς
Η ανοικτή συζήτηση βοηθάει στο να έρθει το θέμα στην επιφάνεια και να φύγει από τα στενά προσωπικά όρια
Μην εξισώνουμε τους ανθρώπους με την ασθένεια. Δεν είναι ο άνθρωπος η ασθένεια. Για αυτό, αντί να λέμε ‘σχιζοφρενής’ να λέμε ‘το άτομο που έχει σχιζοφρένεια’, αντί για ‘καταθλιπτικός’, να λέμε το άτομο που έχει κατάθλιψη.

Τη σημαντική του δουλειά στην ψυχική υγεία σε άμεση επικοινωνία με την τοπική κοινότητα συνεχίζει το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βορειοδυτικού Τομέα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης με ημερίδα που πραγματοποιείται στις 23 Μαρτίου 2009 στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης (Βενιζέλου 125) ώρα 6.30μ.μ. με τίτλο: ‘Στίγμα Ψυχικής Ασθένειας και κοινωνικός αποκλεισμός’.
Συντονίστριες είναι οι Δόμνα Ευαγγελίδου, επισκέπτρια υγείας ΚΨΥ ΒΔ Τομέα και Μάρθα Λομπτζιανίδου, νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας ΚΨΥ ΒΔ Τομέα.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.

p.s.περισσότερα εδώ

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Η Κατερίνα μας "εφυγε"

Η Κατερίνα των πειθαρχείων, της απομόνωσης, των αγώνων.
Η Κατερίνα φύλακας άγγελος για τις άλλες κρατούμενες.
Η Κατερίνα, που πρώτη άρχισε το κύμα της ανυπακοής, που πρώτη αρνήθηκε να υποστεί το βασανιστήριο της κολπικής έρευνας μέσα στις φυλακές.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη, ο άνθρωπός μας από την περίοδο της κινητοποίησης των κρατουμένων τον Νοέμβριο.
Η Κατερίνα, γλυκιά και αντάρτισσα, ανυπάκουη μέχρι το τέλος.
Βρέθηκε νεκρή μέσα στο πλοίο, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, κατά τη διάρκεια εκδικητικής μεταγωγής από τη Θήβα στην Κρήτη.
Συγκρατούμενοί της καταγγέλλουν ότι η Κατερίνα βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη –το υπουργείο το αρνείται- και με αίματα στο πρόσωπό της.
Οι ευθύνες του υπουργείου, σε κάθε περίπτωση, είναι μεγάλες.
Για τις μεταγωγές και τον τρόπο που αυτές γίνονται, για την αδιαφορία των υπεύθυνων που μεταχειρίζονται το κρατούμενο σαν αντικείμενο…
Αχ Κατερίνα δεν πρόλαβες να δεις να καταργείται το βασανιστήριο της κολπικής έρευνας.
Δεν θα πιούμε ποτέ ελεύθεροι ούζα κάτω από τον ζεστό ήλιο.
Δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα το όνειρο να συνεδριάσουμε από κοινού στα γραφεία της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων.
Αχ Κατερίνα δεν τα κατάφερες να απεγκλωβιστείς από όσα σε κυνήγαγαν, χρόνια τώρα.
Όμως, Κατερίνα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Θα μας συντροφεύει η φωνή σου, οι αγωνίες σου, η ευγένεια σου.
Οι συγκρατούμενές σου και αυτή τη στιγμή είναι δίπλα σου.
Και εμείς εδώ στην Πρωτοβουλία νιώθουμε οργή, αλλά και ακόμη πιο δυνατοί, πιο αποφασισμένοι.
Την Κυριακή Κατερίνα θα είμαστε έξω από τις φυλακές στη Θήβα.
Για να υποκλιθούμε μπροστά σου.
Για να τιμήσουμε την προσπάθειά σου, την ανθρωπιά σου, τις αδυναμίες σου, Κατερινάκι!
Την Κυριακή, στις 10 το πρωί πούλμαν της Πρωτοβουλίας θα ξεκινήσει από το Πεδίο του Άρεως (Άγαλμα της Αθηνάς) για τις φυλακές της Θήβας.
Καλούμε κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη, γυναίκες και άντρες, να συμμετάσχουν στην εκδήλωση διαμαρτυρίας.
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6944361139 Πάνος Λάμπρου, 6936514299 Ιωάννα Δρόσου
Αντιγραφή απο το blog κάτω αριστερά για περισσότερα:http://tkoronakis.wordpress.com/

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Για τους πρίν το 1980.

Η Αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια περιμένοντας Έπρεπε να περιμένουμε δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπίσουμε,δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί για να κοινωνήσουμε. Κοιτάζοντας πίσω,είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα καταφέραμε Μια εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι σίγουρα υπήρχε αγάπη Οι γονείς ,οι γείτονες, οι φίλοι,τα ξαδέλφια μας όλοι μοιραζόμαστε από το χαρτζηλικάκι το τσιγαράκι το φαγητό την χαρά και την λύπη μας. Το μόνο που δεν διανοηθήκαμε ποτέ να μοιραστούμε, ήταν την γκόμενα η τον γκόμενο μας.
p.s.Αν και εσύ είσαι από τότε ,έχεις να θυμηθείς πολλά και να προσθέσεις ακόμα περισσότερα...!

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Γυναίκες της Αντίστασης...!

Στις γυναίκες της Αντίστασης αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ της ΑλίνταςΔημητρίου Ένα ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες που έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, παρουσιάζει η Αλίντα Δημητρίου. «Η ζωή στους βράχους» θα προβληθεί στις 16 Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του επίσημου προγράμματος του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το φιλμ αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του ντοκιμαντέρ Πουλιά στο Βάλτο, αν και διατηρεί τη δική του αυτοτέλεια.
Αναφέρεται στον Εμφύλιο και στην εξορία (Χίος, Τρικέρι, Μακρόνησος). Μέσα από τις μαρτυρίες 33 γυναικών παρουσιάζονται οι διώξεις που υπέστησαν, αυτές και οι οικογένειές τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945.
Ορισμένες πήγαν στον Δημοκρατικό Στρατό για να σωθούν, ενώ άλλες συνελήφθησαν και είτε φυλακίστηκαν, είτε τις έστειλαν εξορία.
«Η πολιτική περίοδος που με έτρωγε ήταν 1940-50. Μια περίοδος από την οποία είχα βιώματα αλλά και που διαμορφώθηκε η πολιτική μου οπτική. Και δεν άλλαξα ακριβώς όπως δεν αλλάζεις –σε καμία περίπτωση– τον πρώτο σου έρωτα» δηλώνει η δημιουργός της ταινίας, Αλίντα Δημητρίου.
«Βρήκα τις Γυναίκες εκείνες που έφτιαξαν ιστορία. Όλες εκείνες που περπατάνε πλάι μας στις πλατείες, στην αγορά, στα μανάβικα και δεν έχουμε ιδέα για ότι έκαναν και αυτό, γιατί ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα. Απλά ξόδεψαν τα νιάτα τους για την πατρίδα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν το μετάνιωσαν και είναι έτοιμες να ξανακάνουν το ίδιο.
»Και ας έχουν ψυχικές διαταραχές, ας είναι μερικές κουφές, ας έχουν ακόμη μερικές στο σώμα τους βόλια, ας βγάζουν έρπη όταν κάνουν αναμνηστικές εκδρομές. Μια από αυτές μου είπε: 'κοιμάμαι και ξυπνάω με το θάνατο. Βλέπω στον ύπνο μου ότι με σκεπάζουν με χώμα'» προσθέτει η σκηνοθέτης.
Το φιλμ θα προβληθεί τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, στην αίθουσα «Π.Ζάννας» και ώρα 8:30 το βράδυ.
p.s.Στην μνήμη των γιαγιάδων μου...!

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Οχι στις παρελάσεις.

Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτέλεσε την αφορμή για να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το μίσος από πλευράς της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας της οποίας έχουν κλέψει τα πάντα και συνέχιζε να μένει αμέτοχη σε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές σκάνδαλα – παπάδες – κουμπάρους – μίζες – ξεπούλημα δημόσιας υγείας και παιδείας, και κομπάρσο την ίδια. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν ήταν παρά η απαίτηση του αυτονόητου, να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της. Οι μαθητές, ίσως οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, ζουν στο ασφυκτικό περιβάλλον σχολείου – σπιτιού – φροντιστηρίου κάτω από τις πιο εντατικοποιημένες συνθήκες. Αφού τους είχαν ήδη αφαιρέσει τη δυνατότητα να φανταστούν, να ονειρευτούν και να επιλέξουν το μέλλον τους, ενώ τα πάντα είναι για αυτούς ένα “πρέπει”, είδαν το κράτος να τους ορίζει και πόσο θα ζήσουν.
Πλησιάζοντας στην 25η Μαρτίου, και ενώ όλα έχουν επανέλθει στην κανονικότητα, θα δούμε και πάλι την προσπάθεια του κράτους να υπερτονίσει την εθνική ενότητα στους κόλπους της κοινωνίας. Μιας ενότητας ανύπαρκτης αποσπώντας τα αντανακλαστικά της κοινωνίας από τα ουσιαστικά κοινωνικά ζητήματα και την επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στα δικαιώματά της. Ενώ παράλληλα θα προσπαθήσει να γαλουχήσει εκ νέου συνείδηση στους ήδη εξεγερμένους μαθητές, να τους πειθαρχήσει σε μικρούς άβουλους στρατιώτες μέσω της παρέλασης.
Υποτίθεται ότι η παρέλαση είναι μια επίδειξη του “ανθού” της νεολαίας της χώρας προς τιμήν των αγωνιστών του παρελθόντος. Αλλά είναι αυτή όλη η αλήθεια; Ας σκεφτούμε τα χαρακτηριστικά της παρέλασης...
Άνθρωποι με ομοιόμορφη εμφάνιση και πανομοιότυπο ύφος. Ίδια ρούχα, ίδια χρώματα. Περπατούν συντεταγμένα και πειθήνια. Χαιρετούν τον “αρχηγό” και καμαρώνουν. Εμβατηριακή μουσική με επιβλητικό ρυθμό. Οι καλύτεροι μπροστά – μπροστά. Οι “κακοί” πίσω.
Όλη αυτή η σύνθεση υποτάσσει το διαφορετικό και πνίγει τον αυθορμητισμό. Γιατί να μη μπορώ να περπατάω όπως θέλω; Γιατί να μη μπορώ να φοράω ό,τι θέλω; Έκαναν κι οι αγωνιστές του '21 μπαμπά παρελάσεις με τα καλά τους; (Οι αγωνιστές του '21 παιδί μου, ζούσαν στο βουνό γιατί ήταν παράνομοι και δεν είχαν βρακί να φορέσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Η όλη διαδικασία της παρέλασης είναι βασισμένη σε αρχές μιλιταριστικού χαρακτήρα, που βρίσκουν εφαρμογή σε φασιστικά καθεστώτα. Ένα σύνολο ερεθισμάτων με σαφείς καταβολές και προεκτάσεις. Μια ολόκληρη διαδικασία που διαφημίζει την απόλυτη ομοιομορφία (όσο πιο συντονισμένες είναι οι κινήσεις τόσο πιο πειθαρχημένο θεωρείται το σύνολο – στράτευμα που τις εκτελεί), που επιδεικνύει την υποταγή του στον αρχηγό και που διαλαλεί το “αξιόμαχο” της νεολαίας.
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ – ΚΡΑΤΟΥΣ
Αλήθεια πότε πρωτοέγιναν παρελάσεις στην Ελλάδα; Ήταν ο Μεταξάς, ο δικτάτορας και ένθερμος θαυμαστής του Χίτλερ, που υιοθέτησε τη ναζιστική αυτή συνήθεια οπότε ξεκίνησαν να γίνονται γίνονται οι μαθητικές παρελάσεις. Και ακόμα πιο παλιά ο Φρειδερίκος της Πρωσίας που υποχρέωσε τους φαντάρους του να κάνουν αυστηρές, μηχανικές κινήσεις σαν ανδρείκελα.
Πιστός στο παραπάνω πνεύμα ο θεσμός της παρέλασης είναι υποχρεωτικός για τα παιδιά των ελληνικών σχολείων, σαν να πρόκειται για μάθημα (που γίνεται σε ημέρα επίσημης αργίας του κράτους) με σκοπό την “εθνικά υπερήφανη” διαπαιδαγώγησή τους με ένα θεσμό που ουσιαστικά το μόνο που έχει να τα μάθει είναι πως να σκύβουν το κεφάλι και πως να ενεργούν με μηχανικό τρόπο, σαν να μην είναι άνθρωποι αλλά ρομπότ.
Και που τροφοδοτεί το μικρόβιο της εθνικής υπερηφάνειας και ανωτερότητας, το ζιζάνιο του πολέμου αντί για τον σπόρο της συναδέλφωσης των λαών, της πανανθρώπινης αλληλεγγύης και της ειρήνης. Το μικρόβιο αυτό δε διστάζει το ελληνικό σχολείο να το επιβάλει με τη βία στους μαθητές (απουσίες, απειλές για αποβολή σε όποιον δε λάβει μέρος αδικαιολόγητα στην παρέλαση) και τους καθηγητές που αρνούνται να συμμετέχουν στην παρέλαση.
ΣΧΟΛΕΙΑ: ΟΡΓΑΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Το σχολείο λοιπόν αποτελεί μια μονάδα κοινωνικού ελέγχου ως προς το χώρο (κλειστές από το περιβάλλον σχολικές μονάδες), το χρόνο (έλλειψη ελεύθερου χρόνου, χρονική διάταξη των μεταδιδόμενων γνώσεων) και το κυριότερο ως προς τη γνώση.
Η γνώση δεν είναι ελεγχόμενη μόνο ως προς το περιεχόμενό της, αλλά και στους τρόπους αφομοίωσης και εξέτασής της. Η εξουσιαστική μορφή της αφομοίωσης είναι εμφανής μέσω των κοινωνικών ρόλων που παράγει. Οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να δεχτούν την αυθεντία του δασκάλου, που μεταδίδει μονόπλευρα τη γνώση ενώ συγχρόνως επιβάλλεται στην τάξη μέσω του φόβου (π.χ. Αποβολές). Μέσω των εξετάσεων η γνώση μεταμορφώνεται σε ποσότητα, ενώ προωθείται η εξατομίκευση και το σπάσιμο της συλλογικής δράσης αφού η αξιολόγηση είναι ατομική και ανταγωνιστική.
Η σχολική εκπαίδευση λοιπόν έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μια την αναπαραγωγή και όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και από την άλλη τη μετάδοση της κυρίαρχης ιδεολογίας
ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;
Το σχολείο παράγει ανθρώπους πειθαρχημένους και υπάκουους, ενώ καλλιεργώντας τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, ωθεί το μαθητή (αποπροσανατολίζοντας τον από τα πραγματικά του προβλήματα) να βλέπει ως εχθρούς τους άλλους λαούς κι όχι τα αφεντικά, που θα τον εκμεταλλεύονται και θα τον καταπιέζουν στο μέλλον. Έτσι το σχολείο εξυπηρετεί τα συμφέροντα κράτους και κεφαλαίου.
Στο σχολείο οι μαθητές υποβάλλονται σε εθνικιστικές λογικές μέσω μεθόδων όπως η υποχρεωτική συμμετοχή σε εθνικούς εορτασμούς και παρελάσεις, η επιβολή της προσευχής, η υποταγή σε εθνικά σύμβολα καθώς και μέσω της ίδιας γνώσης που παρέχει (π.χ. εκμάθηση της εθνικής ιστορίας διαστρεβλωμένης και χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από την πλευρά των μαθητών).
Ακόμα, μια άλλη λειτουργία του σχολείου είναι και η αφομοίωση των αλλοεθνών, που πραγματοποιείται χωρίς κανένα σεβασμό στις διαφορετικές κουλτούρες, συνθήκες ζωής κτλ. Οι ξένοι μαθητές ενσωματώνονται θεωρούμενοι υποδεέστεροι από τους Έλληνες, με αποτέλεσμα ο ρατσισμός κι η ξενοφοβία να βιώνονται συχνά μέσα στα σχολεία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

ΑφΟρΙσΤεΜαΙ.

Την αντίδραση ακόμη και του προέδρου της Βραζιλίας Λούιζ Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα προκάλεσε η απόφαση καθολικού αρχιεπισκόπου να αφορίσει με τις ευλογίες του Βατικανού τη μητέρα και τους γιατρούς ενός 9χρονου κοριτσιού, το οποίο υποβλήθηκε σε άμβλωση όταν έμεινε έγκυος έχοντας πέσει θύμα βιασμού από τον πατριό του. «Είναι μια θλιβερή ιστορία αλλά η ζωή πρέπει να προστατεύεται», δήλωσε στην εφημερίδα «La Stampa» ο καρδινάλιος Τζοβάνι Μπατίστα Ρε δικαιολογώντας την απόφαση του Βραζιλιάνου αρχιεπισκόπου Χοσέ Καρντόζο Σομπρίνιο. Σύμφωνα με την αστυνομία, το κορίτσι από την ηλικία των 6 ετών είχε πέσει θύμα βιασμού από τον 23χρονο πατριό του, για τον οποίο η Καθολική Εκκλησία δεν επιφύλαξε ποινή. Το Βατικανό, μάλιστα, προχώρησε στον αφορισμό της οικογένειας του κοριτσιού, των γιατρών και όσων συμμετείχαν στη διαδικασία της έκτρωσης. Την Εθνική Καθολική Εκκλησία αποδοκίμασε έντονα ο Βραζιλιάνος υπουργός Υγείας για την αντίδρασή της στο εν λόγω περιστατικό. Ο Χοσέ Γκόμες Τεμποράο δήλωσε την περασμένη Τετάρτη ότι σοκαρίστηκε μετά από την «ακραία» στάση της εκκλησίας, λέγοντας ότι κακώς θέτει τη ζωή του νεαρού κοριτσιού σε κίνδυνο. Ο Τεμποράο σχολίασε την περίπτωση μετά τα λεγόμενα του Χοσέ Καρντόζο Σομπρίνιο, ενός Αρχιεπισκόπου στη βορειοανατολική πόλη Ρεσίφε, απ' όπου καταγόταν η νεαρή, ο οποίος είχε απειλήσει τη μητέρα, τους γιατρούς και όσους είχαν σχέση με την άμβλωση ότι θα αφοριστούν -κάτι το οποίο και έγινε- γιατί «ο νόμος του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο νόμο». Πέρα από τον Τεμποράο, την έντονη αντίθεσή του στην πολιτική της Εκκλησίας εξέφρασε και ο πρόεδρος της χώρας, Λούλα ντα Σίλβα. Το κοριτσάκι ήταν σε εγκυμοσύνη 15 εβδομάδων και κυοφορούσε δίδυμα, όταν πραγματοποιήθηκε η άμβλωση, ενώ σύμφωνα με τους γιατρούς, η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο. H εγκυμοσύνη αποκαλύφθηκε όταν το κορίτσι εισήχθη στο νοσοκομείο με ζαλάδες και έντονους πόνους στην κοιλιά. Σχετικά με τον πατριό, η αστυνομία δήλωσε ότι συνελήφθη και παραδέχθηκε ότι ασελγούσε σε βάρος της μικρής, από όταν εκείνη ήταν 6 ετών. «Ως γιατροί, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να υποφέρει ένα 9χρονο κορίτσι σαν αυτό ή να χάσει τη ζωή του», είχε δηλώσει ο Ολίμπιο Μοράες, ένας από τους γιατρούς που ανέλαβαν την άμβλωση. Η άμβλωση είναι παράνομη ενέργεια στη Βραζιλία, μία χώρα κατεξοχήν καθολική, ωστόσο γίνονται εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που κινδυνεύει η ζωή της μητέρας.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Υπάρχει ελεύθερη έκφραση;

Υπό αμφισβήτηση τέθηκε η ελεύθερη έκφραση το βράδυ του Σαββάτου και μάλιστα σε έναν κατ’ εξοχήν χώρο έκφρασης και τέχνης όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή. Αφορμή για την ένταση υπήρξε η όπερα «Ρούσαλκα» του Αντονίν Ντβόρζακ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ένα φιλί επί σκηνής μεταξύ δύο ανδρών. Η ένταση ξεκίνησε από τις πρόβες της παράστασης όταν μέλη της ορχήστρας αντέδρασαν στην επίμαχη σκηνή και απαίτησαν να αφαιρεθεί από την παράσταση. Στην πρεμιέρα του έργου μάλιστα μοιράστηκε κείμενο που χαρακτήριζε έκφυλο και ομοφυλοφιλικό το έργο, ενώ μερίδα του κοινού γιουχάρισε τους Γάλλους συντελεστές. Στη δεύτερη παράσταση, το βράδυ του Σαββάτου, σημειώθηκαν επεισόδια μέσα στη Λυρική Σκηνή όταν μέλη της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας απαίτησαν να διαβάσουν κείμενο διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή λογοκρισία του έργου. Άνδρες της ασφάλειας, διάφοροι τεχνικοί του θεάτρου αλλά δυστυχώς και μουσικοί -μέλη της ορχήστρας επιτέθηκαν στα μέλη της ΟΛΚΕ και σε δημοσιογράφους, μη επιτρέποντας την ανάγνωση του κειμένου πριν την έναρξη της παράστασης. Η κάμερα του TVXS κατέγραψε τα επεισόδια στο χώρο της Λυρικής Σκηνής και την απαράδεκτη συμπεριφορά ανθρώπων που θεωρητικά υπηρετούν την τέχνη και την πνευματική ελευθερία. Μιλούν στο TV Χωρίς Σύνορα η γαλλίδα σκηνοθέτιδα της παράστασης Μαριόν Βάσσερμαν και ο Λύο Καλοβυρνάς, διευθυντής του περιοδικού 10%, το οποίο από κοινού με την ΟΚΚΕ διοργάνωσε την παράσταση διαμαρτυρίας στη Λυρική Σκηνή. Η Ευαγγελία Βλάμη, μέλος της ΟΛΚΕ διαβάζει στην κάμερα το κείμενο που δεν κατέστη δυνατό να αναγνωσθεί μέσα στο θέατρο. Η παράσταση Η Ρούσαλκα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Όπερα της Νίκαιας. Όπως εξήγησε σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία η σκηνοθέτιδα, έμπνευσή της για τον ρόλο του πρίγκηπα υπήρξε ο Λουδοβίκος Β' της Βαυαρίας: «Υπήρξε ονειροπόλος, ρομαντικός και, τελικά, δυστυχής σε αυτή τη θέση απόλυτης πολιτικής εξουσίας. Ο Λουδοβίκος βασανίστηκε πολύ από τη σύγκρουση της λογικής με το συναίσθημα, από το διχασμό ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και τις επιταγές του αξιώματός του». Το επίμαχο φιλί δίνεται στην παράσταση μεταξύ του πρωταγωνιστή πρίγκηπα και ενός κυνηγού. Το κείμενο των μουσικών .Σε όλους τους θεατές μοιράζεται κείμενο του Δ.Σ. της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής υπό τον τίτλο «Λίγα λόγια για το έργο» όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Όπως θα διαπιστώσετε κατά τη διάρκεια της παράστασης, η συγκεκριμένη σκηνοθετική απόδοση εκτός του ότι αλλοιώνει το libretto προσδίδει στον κεντρκό ήρωα του έργου ομοφυλοφιλικές τάσεις με ακραίες σκηνές, κάτι για το οποίο διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως στη Διοίκηση της ΕΛΣ».

απο το tvxs.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Blood Sweat and Tears

Blood Sweat & Tears"... Σαν μια "εικονική" μικρή ορχήστρα, το συγκρότημα έγινε ο "αρχαίγονος λίθος" αυτού του είδους - του "symphony rock" - μουσικής, με πολλά στοιχεία πνευστών και "παιξιμάτων" με ρίζες στα jazz-blues.
Σε μια εποχή που οι rock κιθάρες είχαν περίοπτη θέση, υπήρξε ένα συγκρότημα που τόλμησε να πάρει στα χέρια πνευστά και να χτίσει τον ήχο του πάνω σε jazz βάσεις που κάθε άλλο παρά περιφρονούσαν τα blues, τη soul και την κλασική μουσική. Το σημαντικό άλμπουμ των Blood, Sweat and Tears "The Child Is Father To The Man" (1968) ξεκίνησε ως η progressive αποτύπωση της έμπνευσης του Al Kooper, ο οποίος μαζί με το φίλο του Steve Katz από τους Blues Project ήταν υπεύθυνος για ένα αρκετά αντισυμβατικό σχήμα. Εννέα μήνες μετά το συγκεκριμένο δίσκο ο Kooper εγκατέλειψε το γκρουπ και αντικαταστάθηκε από τον David Clayton Thomas, με τον οποίο κυκλοφόρησε το 1969 το φερώνυμο αξεπέραστο άλμπουμ, που έδωσε τρία σινγκλ στη δεύτερη θέση των τσαρτ.




Μέχρι το 1980 παρέλασαν σαράντα περίπου μέλη από τους Blood, Sweat and Tears, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν οι πειραματισμοί και να ανοιχτεί ο δρόμος για σύγχρονες ρομαντικές jazz συνθέσεις, στα πρότυπα των Laura Nyro και Billie Holiday. Το κύριο μέρος των φίλων τους όμως ένιωσε προδομένο και δεν επανέκαμψε παρά τις δελεαστικές συμμετοχές των Chaka Khan και Patti Austin, χαράζοντας το δρόμο για το τέλος

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Περαστικά...


Γι' αθεράπευτες περιπτώσεις...!