Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Κλειστόν λόγω Πάσχα...! απο 12/4 εως...?

Είπα να γράψω αυτό το ποστ, καθώς, όποτε φεύγω για διακοπές, ξεχνιέμαι και δεν γράφω . Έτσι λοιπόν, τώρα προνόησα και ιδού οι ευχές και τα συναφή. Φεύγω λοιπόν για το Νησί...και για να καταλάβετε πώς περίπου θα περάσω το Πάσχα γράφω λίγα λόγια.
Παλαιότερα λοιπόν στην Σαντορίνη και τις σαράντα ημέρες έκαναν αυστηρή νηστεία ακόμα και οι ασθενείς, και μόνον του Ευαγγελισμού και των Βαγιών έτρωγαν ψάρι, αν φυσικά είχε καλό καιρό. Όσο για λάδι, το έτρωγαν μόνο «οι άρρωστοι και οι λωχούδες», αλλά όχι Τετάρτη και Παρασκευή», όπως περιγράφει ο Μάρκος Αβέρκιος Ρούσος στο βιβλίο του. Ανήμερα το Σάββατο του Λαζάρου, όλο το χωριό ήταν στο πόδι για να ετοιμάσει τον «Λάζαρο». Οι κοπέλες του με τα πανέρια μάζευαν λουλούδια, οι νέοι έκοβαν από τα γκρεμνά αλησμαριά, οι μαραγκοί έφτιαχναν τα άρμπουρα που κάποιες φορές θα μπορούσαν να φτάνουν έως 15 και 20 μέτρα, ενώ οι απόμαχοι ναυτικοί μάζευαν τα σκοινιά που θα έδεναν τον Λάζαρο. Με τα άρμπουρα σχημάτιζαν ένα σταυρό τον οποίο κάλυπταν με τα αλησμαριά και τον στόλιζαν με λουλούδια και βάγια. Το απόγευμα όλο το χωριό μαζευόταν στην πλατεία όπου μετά τον εσπερινό στηνόταν ο «Λάζαρος», που συμβόλιζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Έμενε μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που ξεστολιζόταν και παρέμενε σε εκείνη τη θέση μέχρι της Αναλήψεως. Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τηρείται στην εκκλησία του Μεγάλου Χωριού, στην εκκλησία της Παναγίας.
Τα χελιδόνια φέρνουν την άνοιξη, τα μελιτίνια...το Πάσχα
Οι σαντορινιές παραδόσεις ήταν στενά δεμένες, με μυρωδιές και γεύσεις. Πυρετός έπιανε τους φούρνους σε όλα τα χωριά της Σαντορίνης πριν από μισό αιώνα, τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας. Οι νοικοκυρές από το πρωί ετοίμαζαν και οι φούρνοι δεν προλάβαιναν να φουρνίσουν τις φεσκουλιές, τις τυρόπιτες, τα τσουρέκια, τα μεθυστά κουλουράκια, τα μελιτίνια. Φεσκουλιές έλεγαν τις παχουλές ομορφοθυγατέρες. Κουτσούνες πάλι έλεγαν εκείνες τις άπραγες που καμάρωναν όλη μέρα χωρίς να έχουν όρεξη να κάνουν τίποτα. Οι πασχαλινές φεσκουλιές φτιάχνονταν με προζύμι σε σχήμα φρατζόλας και είχαν μέσα σέσκουλο, αυγά, χλωρό, άνηθο και πιπέρι, ενώ οι κουτσούνες φτιάχνονταν με το ζυμάρι του τσουρεκιού όπου πρόσθεταν και άλλο αλεύρι και έβαζαν στο κεφάλι ένα κόκκινο αυγό και γύρω γύρω μπιρμπίλα από την ίδια ζύμη. Τα χέρια τους ήταν σταυρωμένα μπροστά, στο λαιμό τους περνούσαν κόκκινη κορδέλα και στη μέση τους μια ψαλιδισμένη κόκκινη ποδιά. Για να φτιάξουν τις τυρόπιτες κοπανούσαν αποβραδίς τη ζαφορά και την έριχναν σε βρασμένη κανέλα και την άλλη μέρα το πρωί τις ζύμωναν με αυγά, χλωρό τυρί τριμμένο και σιμιγδάλι ή αλεύρι. Το πιο περιζήτητο γλυκό, πάντως, ήταν τα μελιτίνια, το κατ' εξοχήν πασχαλινό γλυκό της Σαντορίνης. «Από τη στιγμή που θα απλώσεις το χέρι σου να πάρεις και να γευτείς ένα πετυχημένο μελιτίνι, ευφραίνονται τρεις από τις αισθήσεις σου, η όραση, η όσφρηση και η γεύση», γράφει η Γουλιελμία Συρίγου - Μονιούδη στο βιβλίο «H Σαντορίνη μου». Τα μελιτίνια θέλανε πολλά χέρια για να φτουρήσουν στο τσίμπημα και οι μαγείρισσες που άνοιγαν λεπτό φύλλο ήταν περιζήτητες και έτσι, όπως αναφέρει η συγγραφέας, «όσο τα χελιδόνια φέρνουνε στην πλάση μας της Ανοιξη, μαθές, τα μελιτίνια φέρνουνε στους Σαντορινιούς το Πάσχα».
Αγαπημένοι-ες bloggers σας εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου Καλή Πραγματική Ανάσταση!
Πηγή πληροφοριών: «Σαντορίνη - 1979, Hθη Eθιμα και Παραδόσεις», Μάρκου Αβερκίου Ρούσου.

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

«Αντάμωμα-Reencuentro con Grecia»apos την βοήθεια σου!

ΑΝΤΑΜΩΣΗ
"Όταν με το καλό θαρθείς,
μακρινές πατρίδες να θυμήσεις,
νοσταλγικές εικόνες και μορφές,
και κάποιες στιγμές λησμονημένες,
τις θάλασσες μη φοβηθείς.
Μόνο, φέρε μαζί σου τ΄όνειρο.Κι εκεί θα σμίξουμε γλυκά. "
Η μακρινή Αργεντινή, η απέραντη και πολυτάραχη αυτή χώρα των κοινωνικών αντιθέσεων, της παράδοσης και της λογοτεχνίας των γκάουτσος, των μεγάλων λατινοαμερικάνων συγγραφέων και του ερωτισμού των μουσικών και των χορών του tango, της ατέλειωτης πάμπας και των επιβλητικών οροσειρών των Άνδεων, τόπος που ενσάρκωσε μια λαϊκή ψυχή ηρωική, νοσταλγική και πονεμένη, για αιώνες τώρα στέγαζε τ' όνειρο και την ελπίδα εκατομμυρίων μεταναστών και, όπου γής, κατατρεγμένων. Μαζί με τον αγώνα και με τη "μοναξιά" της ξενιτιάς.
Η χώρα αυτή υπήρξε, μαζί με την Βραζιλία, ο προορισμός του κύριου όγκου των Ελλήνων εποίκων που κατευθύνθηκαν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής προς αναζήτηση καλύτερης τύχης. Ή παρουσία του ελληνικού στοιχείου στην Αργεντινή ανάγεται στο τέλος του 19ου με αρχές του 20ου αιώνα [1], ενώ αναφέρεται και πολύ προγενέστερη εμφάνιση Ελλήνων [2]. Κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, σημειώθηκε έντονο μεταναστευτικό ρεύμα Ελλήνων, κυρίως προσφύγων από την Μικρά Ασία [3], ρεύμα που όμως διακόπηκε οριστικά στο τέλος της δεκαετίας του 1960. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εξωτερικών, η ελληνική ομογένεια αριθμεί σήμερα 20.000 άτομα περίπου, ενώ πηγές της ελληνορθόδοξης εκκλησίας ανεβάζουν τον αριθμό αυτό σε 60.000, μαζί με όσους έχουν ελληνική καταγωγή. Έτσι, αν λάβουμε υπ'όψη ότι η πρώτη γενιά ήδη συρρικνώνεται και ότι επικρατούν οι μεικτοί γάμοι, το ελληνικό στοιχείο μοιραία οδηγείται σε αφομοίωση.
Σ'αυτήν λοιπόν την τόσο κρίσιμη περίοδο για την επιβίωση του εκεί ελληνικού στοιχείου, που, ας σημειωθεί, μαζί με το υπόλοιπο πληθυσμό γνώρισε δύσκολες στιγμές κατά την οικονομική κρίση της χώρας το 2001, μιά λάμψη ελπίδας, μιά στεντόρια ελληνική φωνή εμφανίστηκε ξαφνικά. Για να συνενώσει τους Έλληνες της Αργεντινής, σε μια ηρωϊκή προσπάθεια για τη διάδοση και διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Για να διατρανώσει την ανάγκη μιας "αντάμωσης" με τις ρίζες...
«Αντάμωμα-Reencuentro con Grecia»: Μία ελληνική ραδιοφωνική φωνή [4] που συνένωσε τους Έλληνες της Αργεντινής για 8 ολόκληρα, από το 2001. Ένα πρόγραμμα που μεταδιδόταν στα Ελληνικά και στα Ισπανικά κάθε Σάββατο και για δύο ώρες σε όλη την επικράτεια της Αργεντινής, αλλά και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως τη Βολιβία, την Ουρουγουάη, τη Χιλή, από την πρωτεύουσα Μπουένος Άϊρες μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού Splendid. Αλλά και που συγχρόνως έφθανε παντού μέσω του Διαδικτύου.
Ψυχή και εμπνευστής της φωνής αυτής είναι η Δρ. Χριστίνα Τσαρδίκος, γιατρός χειρούργος, με ειδικότητα την πλαστική χειρουργική, μητέρα τεσσάρων παιδιών, γεννημένη στο Μπουένος Άϊρες, από γονείς με καταγωγή από την Αρκαδία, την Τρίπολη και το Λεβίδι. Ευτύχησε να ανατραφεί σ' ένα οικογενειακό περιβάλλον που στάλαζε αγάπη, και μύριες τρυφερές αναφορές για την Ελλάδα. Η πρώτη γλώσσα που έμαθε η μικρή Χριστίνα ήταν τα ελληνικά. Το μεγάλο της όνειρο ήταν να πάει στην Ελλάδα, μέχρι όμως να πραγματοποιηθεί χαιρετούσε τα αεροπλάνα και έστελνε με αυτά χαιρετίσματα στην πατρίδα, όπως την είχε μάθει η νεαρή νεοφερμένη στην Αργεντινή μητέρα της. Ευτύχησε στη συνέχεια να επισκεφτεί την Ελλάδα αρκετές φορές και να πάρει επιστρέφοντας ένα μεγάλο κομμάτι από αυτήν. Από τα βουνά, τα δάση και τα χωριά της Αρκαδίας, απ' τις δαντελωτές ακρογιαλιές και τις θάλασσες της σαγήνης, από τις αρχαιότητες και τις ιστορίες των παπούδων. Ν' αφουγκραστεί τη γλώσσα και τα κελεύσματα των προγόνων. Εμπειρίες που έμελλαν να τη διαμορφώσουν σε μια γνήσια Ελληνίδα, αλλά και που την καταδίκασαν σε μια εφ' όρου ζωής νοσταλγία...
Έτσι, όταν έχασε και τους δύο γονείς της, ένοιωσε σαν ξένη στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και συνειδητοποίησε την ιερή κληρονομιά που αυτοί της άφησαν: την ελληνική γλώσσα και την ανάγκη να εμπλουτίζει συνεχώς τις γνώσεις της γύρω από την Ελλάδα. Και κυρίως ότι έχει το χρέος να συμβάλλει στο να "ανταμώσουν" και άλλοι με αυτήν... Εδώ και αρκετά χρόνια λοιπόν η Δρ. Τσαρδίκος έχει στρατευθεί στον αγώνα για την εκπλήρωση μιας συλλογικής νοσταλγίας για την πατρίδα. Μέσω μιας "αντάμωσης"...
Τα τελευταία χρόνια η Δρ. Τσαρδίκος είχε πολλαπλές δραστηριότητες. Φανατική αναγνώστρια ελληνικων εντύπων, πέρασε στη συνέχεια στη συστηματική αναζήτηση πολιτιστικών πηγών στο Διαδίκτυο που αφορούσαν την Ελλάδα και την πατρίδα της, την Αρκαδία. Από το 1999 άρχισε να συνεργάζεται με το δικτυακό τόπο ΑRCADIA, http://arcadia.ceid.upatras.gr, του Πανεπιστημίου Πατρών, μεταφράζοντας, μεταξύ άλλων, μια έκδοσή του στα ισπανικά. Στις 8 Ιουλίου του 2000, ήλθε μάλιστα στην Ελλάδα και συνάντησε στην Τρίπολη τον ιδρυτή του, σε συγκέντρωση μελών της Ομάδας Διαλόγου του τόπου αυτού. Για να επαναλάβει και από κοντά ότι «είναι για μένα χρέος, χαρά και τιμή να συμβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις σε μια τέτοια προσπάθεια ανάδειξης και διάδοσης της πατρίδας μου»...
Εδώ και 9 χρόνια η Δρ. Τσαρδίκος προσφέρει τον εθελοντισμό της, διδάσκοντας κάθε Σάββατο την ελληνική γλώσσα σε ελληνικής και μη καταγωγής πολίτες της Αργεντινής στο «Πανελλήνιο», έναν από τους τρεις ελληνικούς συλλόγους του Μπουένος Άϊρες. Τα μαθήματα είναι δωρεάν για περίπου 150 μαθητές, μικρούς και μεγάλους, ενώ συνεχίζονται και το καλοκαίρι. Τα μαθήματα στους εκεί συλλόγους τα παραδίδουν όσοι ξέρουν καλύτερα τα ελληνικά, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα να έρθουν δάσκαλοι από την Ελλάδα. Το 2005 το Ίδρυμα Ωνάσης έστειλε βιβλία. Η Δρ. Τσαρδίκος εκφράζει την ευχή να συνεχιστεί η πολύτιμη αυτή στήριξη, γιατί στην Αργεντινή υπάρχουν πλήρης έλλειψη ελληνικών βιβλίων, CD με ελληνικά τραγούδια ή DVD με ελληνικές ταινίες.
Παρ΄ όλες τις δυσκολίες η Δρ. Τσαρδίκος κατάφερε το 2003 και το 2004 να συγκεντρώσει ελληνικά βιβλία και να τα παρουσιάσει υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Ελλάδας στη μεγάλη έκθεση βιβλίου του Μπουένος Άΐρες, απ΄ όπου, στο διάστημα ενός μήνα που διαρκεί, περνούν πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες.
Η Δρ. Τσαρδίκος πλαισίωσε την εκπομπή "Αντάμωμα" με μια ομάδα συνεργατών-παραγωγών, όλων εθελοντών. Από το 2001, η ομάδα συνέλεγε τα Ελληνικά νέα μέσω του Διαδικτύου -που είναι η μόνη πρόσφορη πηγή πληροφόρησης στην Αργεντινή-, για να τα προωθήσει κατόπιν στην εκπομπή. Παράλληλα, κάθε φορά επεξεργαζόταν και προσέφερε και κάτι καινούριο στους ακροατές, για να προσελκύσει κύρια τα παιδιά και τη νεολαία με ελληνική καταγωγή, αλλά και τους Αργεντινούς φιλέλληνες.
Η εκπομπή διοργάνωνε διαγωνισμούς γνώσεων ελληνικής ιστορίας, μυθολογίας και λογοτεχνίας που γνώριζαν μεγάλη απήχηση. Συμμετείχαν καλεσμένοι μαθητές ελληνικής και μη καταγωγής, που γινόντουσαν κοινωνοί της ανόθευτης αγάπης για μία πατρίδα, που πολλά από τα παιδιά των ομογενών δεν είχαν γνωρίσει παρά μόνο από τις συζητήσεις τον μεγάλων και κάποιες φωτογραφίες στο σπίτι. Άλλες φορές πάλι φιλοξενούσε συνεντεύξεις μελών της ομογένειας ή προσκεκλημένων από την Ελλάδα, ανταποκρίσεις κ.λ.π. Υπήρξαν και πολλές συγκινητικές στιγμές, όταν στα πλαίσια των εκπομπών αντάμωσαν μετά από χρόνια συγγενείς και φίλοι που είχαν μεταξύ τους χαθεί, δεκαετίες πριν. Ο ραδιοθάλαμος του σταθμού, έσφυζε από ζωντάνια, ήταν ένας φάρος του ελληνισμού, ένα σημαντικό κανάλι επικοινωνίας για τους Έλληνες της Λατινικής Αμερικής. «Η μόνη μας ανταμοιβή ήταν η τεράστια απήχηση που είχε η εκπομπή στους Έλληνες της Αργεντινής και όχι μόνο, αφού αναμεταδίδονταν και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής», λέει η Δρ. Τσαρδίκος.
Η Δρ. Τσαρδίκος είχε την ικανοποίηση να επισκεφτεί την πατρίδα της με ξεχωριστό και τιμητικό τρόπο. Τον Ιούνιο του 2004 ήλθε πρόσκεκλημένη στην Αθήνα, ενόψει της Ολυμπιάδας, στα πλαίσια προγράμματος του Υπουργείου Τύπου και ΜΜΕ. Η αντιπροσωπεία των διακεκριθέντων ομογενών δημοσιογράφων στην οποία συμμετείχε, παρακολούθησε τις εργασίες Συνεδρίου στο Ζάππειο Μέγαρο και έγινε δεκτή από τον πρωθυπουργό, τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων.
Διατυπώνει όμως το παράπονο ότι η Ελλάδα δεν στρέφει το βλέμμα της προς τους Έλληνες της Λατινικής Αμερικής: «Καταλαβαίνω ότι η χώρα που ζούμε και γενικότερα η φτωχή Λατινική Αμερική δεν έχει επενδυτικό ενδιαφέρον, θέλουμε όμως να θυμούνται στην Ελλάδα ότι υπάρχουμε και δίνουμε το δικό μας αγώνα να μην χαθούμε, εμείς και τα παιδιά μας, σαν Έλληνες. Και για να γίνουν κάποια πράγματα χρειαζόμαστε βοήθεια, που δυστυχώς δεν έχουμε. Επίσης έχουμε εκκλησίες σε όλη την Αργεντινή, αλλά μόνο τρεις ιερείς».
Και ξαφνικά - αρκετά πρόσφατα - το «Αντάμωμα με την Ελλάδα» σίγησε μετά από 5 χρόνια, λόγω οικονομικών δυσκολιών και έλλειψης χρηματοδότησης:
«Μας λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι μετά από πέντε χρόνια αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε το πρόγραμμα, αφού δεν ήμασταν πια σε θέση να εξασφαλίσουμε τα 600 $ μηνιαία για να πληρώνουμε το σταθμό, που μας φιλοξενούσε. Μας τηλεφωνούν από παντού και μας ζητούν επίμονα να συνεχίσουμε. Τι να τους πω, ότι δεν μας βοηθάει κανείς για να συνεχίσουμε το πρόγραμμα, που έγινε πραγματικό αντάμωμα για όλους εμάς;» λέει η Δρ. Τσαρδίκος.
Η κακή οικονομική κατάσταση στη χώρα, που ξεκίνησε το 2001 παραμένει. Οι οικονομίες πολλών ομογενών εξανεμίστηκαν, ενώ ακόμα και σήμερα πολλές τραπεζικές καταθέσεις εξακολουθούν να είναι δεσμευμένες, τη στιγμή που η ισοτιμία του πέσος έχει μειωθεί κατά 2/3 έναντι του δολαρίου, ενώ οι μισθοί κυμαίνονται κατά μέσον όρο στα 150$ μηνιαίως: «Συνηθίσαμε πια αυτή την κατάσταση και ελπίζουμε ότι θα έρθουν και πάλι καλύτερες μέρες. Πως λοιπόν να κάνουμε όλα αυτά που είναι απαραίτητα, όταν δυστυχώς κάποιοι δεν έχουν ούτε να φάνε; Για παράδειγμα στους συλλόγους μας περιορίζουμε τις όποιες εκδηλώσεις στα τελείως απαραίτητα, λόγω της όλης κατάστασης».
H Δρ. Τσαρδίκος διδάσκει πλαστική χειρουργική στο Πανεπιστήμιο UCA της Αργεντινής και είναι μέλος διάφορων επιστημονικών οργανισμών, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων και του "Συνδέσμου φίλων του Ν. Καζαντζάκη". Συγχρόνως έχει συγγράψει ένα αριθμό επιστημονικών εργασιών καθώς και δύο λογοτεχνικά βιβλία (ποιητικές συλλογές).
[1] Ήδη από τον 19ο αι. πολλοί Έλληνες έποικοι διέπρεψαν στη δημόσια ζωή των χωρών της Λατινικής Αμερικής, στις οποίες εγκαταστάθηκαν, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση της εθνικής ιστορίας τους. Στην περίπτωση μάλιστα της Αργεντινής αρκετοί Έλληνες συμμετείχαν στους εθνικούς αγώνες για την απελευθέρωση της χώρας από την ισπανική αποικιοκρατία. Μερικοί από αυτούς θυσίασαν και τη ζωή τους ακόμη και σήμερα τιμώνται σαν εθνικοί ήρωες. Χαρακτηριστικές ήταν οι περιπτώσεις δύο Υδραίων ναυτικών, του Νικόλαου Κολμανιάτη (Nicolas Jorge) και του Σαμουήλ Σ. Σπύρου (Miguel Samuel Spiro), που πολέμησαν στο πλευρό του Σαν Μαρτίν στον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Αργεντινής κατά τον 19ο αιώνα. Ο Ν. Κολμανιάτης (1784-1886), καταδιωγμένος για λόγους προσωπικούς από την Ύδρα, αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αργεντινή, όπου κατατάχτηκε αξιωματικός του Ναυτικού. Από το 1818 έως το 1881 πολέμησε και διακρίθηκε για τον ηρωϊσμό του στον αγώνα κατά των ισπανών κατακτητών, φτάνοντας στο βαθμό του υποναυάρχου. Σήμερα, συγκαταλέγεται στους εθνικούς ήρωες της Αργεντίνικης ανεξαρτησίας. Μία πολεμική σχολή της χώρας έχει σήμερα το όνομά του, ενώ η προτομή του δωρήθηκε από την Εβίτα Περόν στο Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας το 1949.Ο Σπύρου βρήκε ηρωικό θάνατο, όταν, κυκλωμένος από έχθρικά πλοία, προτίμησε να ανατινάξει το πλοίο του. Το όνομά του φέρει σήμερα μία φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού της Αργεντινής (Ara Espiru).Αξιζει επίσης να αναφερθεί και ο ηπειρωτικής καταγωγής Δημήτριος Βαρθολομαίος (Bartolome(de)Mitre) που αναδείχθηκε μεγάλος στρατηγός και αναγορεύθηκε πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αργεντινής (1862-1868), ενώ αργότερα αναδείχθηκε σε μεγάλο συγγραφέα της ιστορίας της αργεντινής Δημοκρατίας.
[2]Οι πρώτοι Έλληνες που κατέφθασαν στην περιοχή που αργότερα θα ανήκε στην επικράτεια της Αργεντινής, ήταν μέλη των πληρωμάτων των θαλασσοπόρων Κορτές και Πιτζάρο (Άτλας της Ελληνικής Διασποράς)
[3] Αναστάσιος Τάμης, καθηγητής και Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Ελληνικών Μελετών και Έρευνας του Πανεπιστημίου La Trobe (Ελληνο-Aυστραλός), «Οι Έλληνες της Λατινικής Αμερικής», δίγλωσση έκδοση 890 p. (έρευνα, μελέτη και παρουσίαση της ιστορικής πορείας των Ελλήνων σε δέκα χώρες της Νοτίου Αμερικής)Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή, η ελληνική εποίκηση στην Αργεντινή αποτελεί προπολεμικό φαινόμενο, που προκλήθηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Λόγω αυτού, οι έποικοι της περιόδου αυτής ήταν κυρίως Μικρασιάτες πρόσφυγες, που διέπρεψαν σαν εφοπλιστές και επιχειρηματίες.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Manu Chao ο αντιεξουσιαστής τροβαδούρος.

Παίζει με χαρακτηριστική φρεσκάδα μια μουσική που δύσκολα κατηγοριοποιείται και κινείται μεταξύ έθνικ, γαλλικής μπαλάντας, ρέγκε και …παιδικών τραγουδιών. Έχει έντονα πολιτικοποιημένο στίχο ενώ η σχέση λατρείας που έχει και με το ελληνικό κοινό αναμένεται να πιστοποιηθεί μια ακόμη φορά στο Rockwave. Γεννημένος στη Γαλλία αλλά Βάσκος στην καταγωγή, o Μάνου Τσάο τραγουδά στα γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Αραβικά και τα Αγγλικά, πολλές φορές μέσα στο ίδιο κομμάτι. Είχε την ευκαιρία να βιώσει ο ίδιος τη ζωή του μετανάστη (Clandestino), καθώς ενώ γεννήθηκε στην Ισπανία, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Παρίσι εξαιτίας της δικτατορίας του Φράνκο, καθώς ο πατέρας του, ο Ραμόν, εκτός από συγγραφέας - δημοσιογράφος, ήταν και αριστερός, ενώ είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τον δικτάτορα.



Λίγο μετά τη γέννηση του, η οικογένεια μετακόμισε στα προάστια του Παρισιού όπου ο Μάνου μεγάλωσε και εμπνεύστηκε από διάφορους αριστερούς καλλιτέχνες και διανοούμενους, φίλους του πατέρα του. Στο Παρίσι, το πρώτο του συγκρότημα ήταν οι Le Hot Pants, με γνήσιους πανκ προσανατολισμούς και απήχηση μόνο στην underground σκηνή της πόλης. Το 1987, ο Μανουέλ Τσάο, μαζί με τον ξαδερφό του Σαντιάγο Κασιαριέγο και τον αδερφό του Αντόνιο Τσάο συγκρότησαν τους θρυλικούς Mano Negra, τη μπάντα που τους οδήγησε στην επιτυχία. Η μουσική των Negra είναι βαθύτατα επηρεασμένη από το βρετανικό πανκ κίνημα, και κυρίως τους Clash και Dr Feelgood, σε μια επιδέξια ανάμειξη με ένα κράμα γαλλικής, ισπανικής και μαροκινής κουλτούρας. Ξεκινούν συνεργασία με μια μικρή ανεξάρτητη εταιρία αλλά η τεράστια επιτυχία του πρώτου τους κομματιού, του Mala Vida τους οδηγεί με συνοπτικές διαδικασίες στην υπογραφή συμβολαίου με τον κολοσσό Virgin. Ο πρώτος τους δίσκος με την πολυεθνική κυκλοφορεί το 1988 με την ονομασία Patchanka, όπως είχαν ονομάσει οι ίδιοι το ιδιότυπο στυλ μουσικής που έπαιζαν. Το 1989 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος, με την ονομασία Puta's Fever. To 1991 ηχογραφούν το King of the Bongo, ενώ από τουρνέ στην Ιαπωνία προκύπτει το live CD Hell of Pachanka. Το Casa Babylon είναι και ο τελευταίος δίσκος του συγκροτήματος, ηχογραφήθηκε το 1994 και έχει έντονο latin στοιχείο. To 1995 μετακομίζουν στη Μαδρίτη και το διαλύουν οριστικά. Το νέο project του Manu λέγεται Radio Bemba και ο πρώτος σόλο δίσκος έρχεται το 1998, Cladestino και ο δεύτερος Proxima estazion: Esperanza. Ο Manu είναι πλέον κάτοικος Βαρκελώνης, αν μπορεί κανείς τον πει κάτοικο μιας μόνο πόλης. Με τους Mano Negra, ο Τσάο περιόδευσε ανά τον κόσμο, όπου εκτός από τις συναυλίες, επικεντρώθηκε στην καταγραφή των κατά τόπους έθνικ στοιχείων, ιδίως στη μουσική. Μετά από διαμάχη με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ο Μάνου επιστρέφει στη Μαδρίτη, όπου και δημιούργησε τους Radio Bemba Sound System. Στόχος του αυτή τη φορά ήταν να αναπαράγει τους ήχους της μουσικής του δρόμου από διάφορες κουλτούρες. Το αποτέλεσμα ήταν εντελώς διαφορετικό από τη μουσική των Negra. Η φήμη του Μάνου Τσάο εκτινάχθηκε με τραγούδια όπως το Clandestino και το King of the Bongo και απογειώθηκε κυριολεκτικά με το Me Gustas Tu το 2001. Οι στίχοι των τραγουδιών του είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένοι, ενώ επικεντρώνονται σε σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα όπως η μετανάστευση, η οικονομική εξαθλίωση, αλλά και η διεθνής πολιτική σκηνή. Για κάποιους, ο Τσάο είναι το μέλλον της παγκόσμιας μουσικής. Για άλλους, είναι μια φιγούρα που αγωνίζεται υπέρ της εθνικής ταυτότητας, κατά της παγκοσμιοποίησης και εναντίον των κυβερνήσεων που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Είμαι ένας ακτιβιστής, όπως θα έπρεπε να είναι όλοι. Μόνο μην με αποκαλέσετε ηγέτη, οι ηγέτες διαφθείρονται», λέει ο ίδιος. «Δεν είμαι αισιόδοξος για τα πράγματα. Αν κοιτάξω προς το μέλλον τα περισσότερα πράγματα που βλέπω είναι απαισιόδοξα. Το μόνο που με βοηθάει είναι να ελπίζω. Αν δεν έχεις ελπίδα, καταπέφτεις στην παραίτηση που είναι το χειρότερο πράγμα ή στον κυνισμό. Δεν θέλω να είμαι ούτε παραιτημένος ούτε όμως και κυνικός. Αυτός είναι ο τρόπος μου, η ελπίδα. Όσο πιο μαύρο βλέπεις το μέλλον τόσο περισσότερο πρέπει να ελπίζεις», σημειώνει σε συνέντευξή του. Το 2004, ο Μάνου Τσάο επέστρεψε στις γαλλικές του ρίζες, με το Siberie m’etait contee ενώ στα τέλη του 2007, κυκλοφόρησε το La Radiolina. Επίσης έχει βοηθήσει στην ανάδειξη έθνικ καλλιτεχνών όπως οι Amadou & Mariam, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του από τις περιοδείες στη Νότια Αμερική. Για μία απο την δράση του σε πρόωρη διακοπή ίσως οδηγηθεί η διαμονή του Γαλλο-Ισπανού μουσικού Manu Chao στο Μεξικό. Οι αρχές της χώρας τον κατηγορούν για ανάμειξη στη μεξικανική πολιτική ζωή και τον απειλούν με απέλαση.Σε συνέντευξη Τύπου την οποία έδωσε ο δημιουργός του Clandestino, χαρακτήρισε «κρατική τρομοκρατία» μια επιχείρηση της αστυνομίας στα περίχωρα της πόλης του Μεξικού το 2006. Πρόκειται για τα επεισόδια στην κοινότητα San Salvador Atenco, τα οποία διαδραματίστηκαν στις 4 Μαΐου εκείνης της χρονιάς. Η ένταση είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη ημέρα, όταν η αστυνομία εμπόδισε 60 πωλητές λουλουδιών να διαθέσουν το εμπόρευμά τους στην αγορά Texcoco, που απέχει 30 χλμ. από την πόλη του Μεξικού. Η αστυνομία κατέφυγε στη βία και προέβη σε συλλήψεις. Οι πωλητές έκαναν έκκληση για βοήθεια στους κατοίκους του San Salvador Atenco, μιας μικρής γειτονικής κοινότητας, η οποία φημίζεται για την αντίστασή της στην κατασκευή αεροδρομίου στην περιοχή της. Οι κάτοικοι του Atenco έκλεισαν το δρόμο για την αγορά, ο οποίος περνούσε κοντά απ’ την πόλη τους. Εκατοντάδες αστυνομικοί επιχείρησαν να απομακρύνουν το μπλόκο τους σε πέντε διαφορετικές επιχειρήσεις, όμως κάθε φορά αποτύγχαναν. Όταν τελικά τα κατάφεραν και εισέβαλαν στο Atenco, οι συγκρούσεις ήταν ιδιαίτερα βίαιες και οδήγησαν στο θάνατο δύο διαδηλωτών. Τα αποτελέσματα της έρευνας που ακολούθησε έδειξαν ότι: 207 άνθρωποι υπέστησαν βίαιη, απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, 145 συνελήφθησαν αυθαίρετα, 26 γυναίκες δέχθηκαν σεξουαλική επίθεση και πέντε ξένοι υπήκοοι απελάθηκαν παράνομα από τη χώρα. Ο Manu Chao καταδίκασε αυτό το περιστατικό. Όμως, το άρθρο 33 του μεξικανικού Συντάγματος προβλέπει ότι «οι ξένοι υπήκοοι δεν μπορούν με κανένα τρόπο να αναμιγνύονται στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας» και ότι η κυβέρνηση «έχει την εξουσία να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν το εθνικό έδαφος» άμεσα και χωρίς δίκη. Εξ ου και οι μεξικανικές αρχές, οι οποίες εξέλαβαν τα λόγια του μουσικού ως παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, ξεκίνησαν σχετική έρευνα. Όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος Τύπος του μεξικανικού υπουργείου Εσωτερικών, «εξετάζουν τι ακριβώς ειπώθηκε, σε ποιο πλαίσιο, τι έχει συμβεί [...] και δεν έχουν ακόμη καθορίσει αν θα πρέπει να επιβάλουν συγκεκριμένη ποινή».
p.s.πηγές από tvx και από άρθρο του Γ.Φλώκα.