Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Σκυλίσια ένστικτα;

<< Τα αλητόσκυλα κόβουν φάτσες με τη μια, και δεν κάνουν λάθος. Τα χει κάνει ο δρόμος μάγκες. Με το που σκύβει κάποιος να σηκώσει πέτρα ή πλησιάζει να τα κλωτσήσει, έχουν γίνει μπουχός. Έτσι και θέλεις να τα ταίσεις όμως πως βρίσκουν το κουράγιο ρε φίλε μετά από τόσες κλωτσιές, που έχουν τη γνώση ότι δε θες να τα πειράξεις και μπορεί αν το πας αργά να φάνε κι απ’ το χέρι σου.Σου χουν βγάλει ψυχολογικό προφίλ άμεσα και χωρίς ερωτηματολόγια. Ξέρουν αν φοβάσαι, αν είσαι απειλή, αν έχουν να περιμένουν κάτι…Σήμερα έκανα την παράξενη και θλιβερή διαπίστωση ότι δεν έχει να κάνει με κάποιο σκυλίσιο ένστικτο ή κάτι άλλο. Απλά είναι κάτι που το μαθαίνεις με τα χρόνια στο δρόμο με πολύ πόνο και πολύ υπομονή.Σταμάτησα σ’ ένα φανάρι το μεσημέρι κι είδα ένα γεράκο να πουλάει χαρτομάντηλα. Έχω δει πιτσιρίκια, έχω δει να σε πρήζουν ν’ αγοράσεις κι ότι άλλο. Όσο τον παρατηρούσα όμως κάτι δε μου πήγαινε καλά, αλλά δε μπορούσα να καταλάβω τι. Αγόρασα δυο πακέτα, απίστευτα ευγενικός, επέμενε και μου έδωσε και ρέστα (!!!) αλλά κάτι δεν κόλλαγε στο σκηνικό.Είχα λίγο χρόνο και σταμάτησα μερικά μέτρα παρακάτω, βγήκα κι άναψα τσιγάρο. Ο γεράκος πούλαγε σε κάθε αμάξι που πλησίαζε. ΚΑΘΕ αμάξι. Αλλά δεν τα πλησίαζε όλα. Περνούσε όσο μπορούσε γρήγορα ανάμεσα τους και πήγαινε κατευθείαν στο τρίτο πίσω ας πούμε. Ή σε κανένα. Είχε φανάρι που δεν πήγε σε κανένα. Το κοίταζα κι είχα μείνει κάγκελο.Επόμενο φανάρι, πάλι, όσο γίνεται γρήγορα και επιλεκτικά. Εδώ, εδώ, εδώ. Στον φοιτητάκο με το Ματίζ, στον νυσταλέο τύπο στο Ibiza, στον μεροκαματιάρη με το φορτηγάκι. Ταξί δεν πλησίαζε. Και πρόσεξα αυτή τη φορά τις φάτσες των οδηγών στα αυτοκίνητα που προσπερνούσε. Γύριζαν απ’ την άλλη, δήθεν έψαχναν κάτι, κοίταγαν αλλού, αλλά αυτός είχε ΗΔΗ προσπεράσει πριν δει την αντίδραση.Ως απόφοιτος πανεπιστημίου στην ψυχολογία μου ήρθε μια ξαφνική ανεξήγητη τάση να σκίσω το πτυχίο μου. Πως το έμαθε αυτό; Πόσα όχι άκουσε για να το μάθει; Πόσα χρόνια είναι στο δρόμο; Και κυρίως πως μετά από τόσα όχι και τόσα χρόνια είναι τόσο ευγενικός σε πείσμα όλων;Στεκόταν στο φανάρι κι έδινε μαθήματα, απλά δεν υπήρχε κανείς για να μάθει.Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα τη ζωή μου σε μια πόλη που επιτρέπει να νιώθουν οι άνθρωποι τα ίδια συναισθήματα με τα αδέσποτα σκυλιά.Και δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, και κανένα άλλο σχόλιο να κάνω.>>πηγη: απο το blog στο Στομα του Λύκου.
p.s.Στην πραγματικότητα τα αδέσποτα σκυλιά είναι τα «απορρίμματα» κάποιου ανεγκέφαλου ανθρώπου και τα μέλη της PAWS, οι ενοχλημένοι πολίτες και επισκέπτες που την καλούν για διάσωση, οι εθελοντές τουρίστες-μεταφορείς, οι ξένες φιλοζωικές, οι ξένες ανάδοχες οικογένειες και πολλοί άλλοι ενεργούν ουσιαστικά σαν απορριμματοφόροι!
Οποιος-α ευαισθητοποιηθεί απο αυτό το post ας επισκευθεί το blog της αγαπητής eliaz adespoto ολοι μπορούν αν το θέλουν πραγματικά να υιοθετήσουν ενα αδέσποτο .Η http διεύθυνση είναιhttp://blogs.athensvoice.gr/adespoto

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος28/10/08 4:36 μ.μ.

    Ωραίο ποστ ανέβασες. Και ευχαριστούμε εγώ και τα αδέσποτα αδελφάκια για την προβολή!
    Ναι, τα αδέσποτα έχουν μάθει μέσα από πόνο, όσα επιβίωσαν, να ξεχωρίζουν τον εχθρό. Όπως και ο παππούς με τα χαρτομάντιλα. Υπάρχει μια διαφορά όμως. Ο παππούς υπερασπίζεταιμόνο την ηρεμία του και το εισόδημα του με τη γνώση που απέκτησε. Τα αδέσποτα υπαρασπίζονται τη ζωή τους.

    Βλέπω ότι γνωρίζεις για τις υιοθεσίες και τα λοιπά. Λες ΄'οτι είομαστε απορριματοφόρα αυτών που δημιουργούν αδέσποτα. Και έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ, όσον αφορά τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Σε αυτή είμαστε απορριματοφόρα, όχι στα ζώα. Είμαστε υπηρέτες των άνοων ανθρώπων, και έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές γι αυτό. Πολλές φορές έχουμε πει να θυσιάσουμε μια γενιά αδέσποτων, να αρρωστήσει και να πεθαίνει έξω απο τα σπίτια, να γεμίσουν τα πεζοδρόμια, να μη μπορούν να μπουν στα αυτοκίνητα τους αν δεν πατήσουν πτώμα ή κουτάβι όλοι αυτοί οι αδιάφοροι μπας και κινητοποιηθούν, μπας και στειρώσουν το ζώο τους,ή δεν το πετάξουν στο δρόμο, έχουμε σκεφτεί να πάμε να αφήσουμε όλα μας τα ζώα, κυρίως τα γέρικα και άρρωστα που συντηρούμε από το υστέρημα μας, έξω από το Υπουργείο Γεωργίας που μόνο απαγορεύσεις ξέρει να εφαρμόζει και καμία πρόληψη. Δεν το κάνουμε όμως, γιατί δεν αντέχουμε να θυσιάσουμε ούτε μια ψυχή από αυτά τα πλάσματα. Και γινόμαστε σκλάβοι και υπηρέτες ενός γελοίου, τριτοκοσμικού κράτους και των πολιτών του που ταυτίζονται με τη χυδαία, απάνθρωπη νοοτροπία του.
    Τα σωματεία έχουν στειρώσει όλα τα αδέσποτα εδώ και μια δεκαετία. Οι γενιές αυτές δεν υπάρχουν πια, αλλά οι δρόμοι είναι γεμάτοι αδέσποτα από αυτούς τους ανεγκέφαλους κρετίνους που δεν στειρώνουν τα ζώα τους και πετάνε τα κουτάβια στο δρόμο, αν όχι ζωντανά στα σκουπίδια ή και από αυτούς που παίρνουν δώρο κουτάβι στο παιδί τους τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι πριν τις διακοπές το πετάνε στο δρόμο.
    Ή, ακόμα χειρότερα, το πετάνε στο δρόμο αν αρρωστήσει.
    Δεν είμαστε μόνο εμείς οι άνθρωποι δικαιούχοι του πλανήτη, ένα είδος είμαστε ενώ τα ζώα χιλιάδες. Κι όμως, έχουμε τόσο μικρό μυαλό που δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει συνύπαρξη και κυρίως σεβασμός σε όλα τα πλάσματα του κόσμου.
    Κλείνω γιατί δε θα τελειώσω ποτέ!

    ELIAZ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χε χε, φίλε tanto-guanto, καλώς όρισες στο club των ανθρώπων που η ζωή τούς έκανε να σκίσουν το δίπλωμά τους...
    χαίρομαι που έπιασες ένα θέμα που πάντα γυρίζει στο μυαλό μου. Με τα σκυλιά έχω πάθος, μεγάλωσα με σκυλί, αλλά όταν μετακόμισα μόνος σε πολύ μικρό σπίτι στο Κέντρο, αρνήθηκα να πάρω ένα σκυλί, ακριβώς γιατί τα αγαπάω πολύ για να τα κάνω δυστυχισμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. eliaz Kαλησπέρα.
    Είναι ζήτημα στοιχειώδους πολιτισμού. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης απέναντι στην οποία δεν χωράει καμία διαφοροποίηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΄Γειά σου apos,την ίδια αγάπη έχουμε για τα σκυλιά.Είναι αναγκαίο κάποια στιγμή να κοιτάξουμε μέσα μας και να παραδεχθούμε ότι η παιδεία μας είναι ελλειμματική. Και να προθυμοποιηθούμε να την πλατύνουμε: ως γονείς, ως δάσκαλοι, ως συνειδητοί πολίτες. Διαφορετικά η πατρίδα αυτή δε θα πάψει καθημερινά να μας πληγώνει.
    Με φιλοζωικούς χαιρετισμούς άνθρωπος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ ωραίο θέμα έπιασες...
    Τα αδέσποτα είναι τα πιο έξυπνα και τα πιο ικανά σκυλιά..
    Σε σκλαβώνουν με το πρώτο βλεμμα..
    Είχα σκυλιά από μικρή... Τα λατρεύω...
    Ποτέ δεν φοβήθηκα σκύλο...ακόμα και τεράστιο αδέσποτο..
    Δεν μπορώ να πω το ίδιο για ανθρώπους...
    Στους ζητιάνους πάντα δίνω.. όπως μαζεύω αν και "γυφτια" τα κρέατα από το τραπέζι και τα δίνω σε αδέσποτα.. όποτε βγαίνω έξω...
    Ισως είναι μία πρόκληση... τα αδέσποτα... και οι ζητιάνοι να βρούμε το καλό κομάτι μέσα μας...
    Ισως αυτά ξέρουν.. και πιστεύουν ακόμα.. στην βοήθεια...
    Μακάρι λόγω δυσκολιών να εγίναν πιο έξυπνα... και κάνουν λάθος όσοι επιμένουν να μην βλέπουν την ελπίδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. akanonisti το θέμα είναι να καταλάβουμε οτι αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τα ζώα τα τετράποδα πώς θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε τα ζώα τα δίποδα;
    Την Καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αν είσαι δημοσιογράφος άντε γεια... εδώ είναι μόνο για bloggers.Τα μπινελίκια ελεύθερα!