Κι ανεβαίνω Θεσσαλονίκη στην Αθήνα δεν είχα τύχη
Την ώρα που οι περισσότεροι μουσικοί συνωστίζονται στην Αθήνα κυνηγώντας ένα συμβόλαιο με κάποια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και εμφανίσεις σε νυχτερινά κέντρα ή συναυλιακούς χώρους, ο Ρος Ντέιλι συνθέτει ήσυχος σε ένα μικρό ορεινό χωριό του Δήμου Ηρακλείου. Εδώ και επτά χρόνια έχει βάλει ένα στοίχημα, το οποίο καθώς δείχνει πια να αποδίδει, ίσως αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την μουσική παραγωγή και διανομή, οι ίδιοι οι φορείς της, δηλαδή οι μουσικοί. Μεταφέροντας το μουσικό του εργαστήρι (Λαβύρινθος), από τα Πετράλωνα της πολυσύχναστης Αθήνας στην Κρήτη, δημιουργώντας ένα μουσείο παραδοσιακών οργάνων και δουλεύοντας πολύ με την ιστοσελίδα του στο Ιντερνετ, ο Ρος Ντέιλι έχει καταφέρει να καταστήσει το μικρό Χουδέτσι, στα ορεινά του νομού Ηρακλείου, διεθνές κέντρο παραδοσιακής μουσικής.«Ο Λαβύρινθος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει τόσο μακριά από μια μεγάλη πόλη χωρίς τη συνδρομή της τεχνολογίας. Το 80% της δουλειάς που κάνουμε αφορά πλέον ένα κοινό που βρίσκεται εκτός των ελληνικών συνόρων κι αυτό διεκπαιρεώνεται μέσω του site μας», λέει ο ίδιος. Ο Ρος Ντέιλι περνάει τους χειμώνες του δίνοντας συναυλίες που κλείνει μέσω του site του σε ολόκληρο τον κόσμο και κάνοντας την δουλειά που περισσότερο αγαπά, την σύνθεση, στην ησυχία της επαρχίας, ενώ τα καλοκαίρια υποδέχεται μαθητές από όλη την Ευρώπη που έρχονται να παρακολουθήσουν σεμινάρια των καλεσμένων του, από διάφορες χώρες, δασκάλων. Και καταφέρνει –κάθε χρόνο– να έχει στην Κρήτη μερικούς από τους σημαντικότερους δεξιοτέχνες της παγκόσμιας παραδοσιακής μουσικής. Μόνο φέτος απο τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο παρέδωσαν σεμινάρια οι Anwar Abu Dragh (Ιρακινά Makam), Tzvetanka Varimezova (Βουλγάρικο τραγούδι), Ballake Sissoko (Κόρα), Yurdal Tokcan (Ούτι), Goksel Baktagir (κανονάκι), Hussain Arman (Αφγανικό τραγούδι), Naseem Dakwar (Αραβικό βιολί) και άλλοι.Από τη δεκαετία του ’80Η ιστορία του Ρος Ντέιλι είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Ο μεσήλικας σήμερα Ιρλανδός ήρθε νεαρός στις αρχές της δεκαετίας του ’80 προκειμένου να γίνει μαθητής του σημαντικότερου Κρητικού λυράρη που γνωρίσαμε ως σήμερα, του Κωστή Μουντάκη. Η δεκαετία του ’90 τον βρήκε στην Αθήνα, όπου λειτούργησε τον Λαβύρινθο και ένα ωδείο στην περιοχή των Πετραλώνων. Ομως, η Αθήνα τον κούραζε... «Ηθελα να φύγω από την Αθήνα, δεν ήθελα όμως να θυσιάσω και την δουλειά που κάνω. Τώρα είμαι σε ένα χωριό στην άκρη του θεού αλλά ηλεκτρονικά στο κέντρο της πιάτσας. Ενας άνθρωπος στο Πεκίνο παρακολουθεί εξίσου ικανοποιητικά τις δραστηριότητες μας με κάποιον στο διπλανό χωριό».
Σε διάφορες εποχές και κοινωνίες, πολλές ήταν οι ασθένειες που πήραν το χαρακτήρα ‘στίγματος‘, ο καρκίνος, η φυματίωση, το AIDS. Οι διαταραχές που στιγματίζονταν θεωρούνταν ανυπόληπτες και εξευτελιστικές. Αναμφίβολα όμως, η πιο στιγματισμένη μεταξύ όλων είναι η ψυχική νόσος.Οι μύθοι για τις ψυχικές διαταραχές δεν σταματούν όμως εδώ. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι η ψυχική ασθένεια:
δεν προκαλείται ούτε από κακά πνεύματα ούτε από μάγια
δεν προκαλείται από κατάρες και από ‘κακό μάτι’
δεν είναι η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες της οικογένειας ή του ατόμου
δεν προκαλείται από έλλειψη θρησκευτικής πίστης
δεν είναι το αποτέλεσμα ερωτικής απογοήτευσης
δεν οφείλεται στην υπερβολική μελέτη
δεν είναι μεταδοτική
Συνέπειες του στίγματος:
Έλλειψη πόρων για τη δημιουργία υπηρεσιών ψυχικής υγείας
Σε πολλές χώρες του κόσμου τα προγράµµατα ψυχικής υγείας λειτουργούν µε τεράστιες οικονομικές ελλείψεις. Η δυσπραγία στην εύρεση πόρων για υπηρεσίες ψυχικής υγείας, έχει σχέση, μερικώς και µε το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.
Προβλήματα στέγασης
Οι ιδιοκτήτες συχνά αρνούνται να μισθώσουν τα σπίτια τους σε άτομα µε ψυχιατρικά προβλήματα και υπάρχουν γειτονιές που εμποδίζουν την εγκατάσταση ξενώνων με ψυχικά ασθενείς
Περιορισμό των ευκαιριών για εργασία
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι ψυχικά ασθενείς διαθέτουν σημαντική ικανότητα να εργαστούν, ένα πολύ μικρό ποσοστό βρίσκει δουλειά, κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης των εργοδοτών.
Κοινωνική απομόνωση
Τα άτομα µε σοβαρές ψυχικές διαταραχές βιώνουν κοινωνική απομόνωση που οφείλεται όχι μόνο στα συµπτώµατα της ασθένειάς τους αλλά και στο κοινωνικό στίγμα. Λίγες επαφές με φίλους, έκπτωση των οικογενειακών δεσμών, περιορισμός των κοινωνικών συναναστροφών είναι σημάδια αυτής της απομόνωσης.
Αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία της νόσου
Οι ασθενείς εσωτερικεύουν στο στερεότυπο του ‘ανήμπορου και άχρηστου’, με αποτέλεσμα να αποσύρονται από την κοινωνία. Αναπτύσσουν έτσι, συναισθήματα ματαίωσης και απογοήτευσης, ντροπής και ενοχής και κλείνονται στον ‘εαυτό τους’.
Αρνητικές επιπτώσεις στην οικογένεια
Τα μέλη της οικογένειας είναι αυτά που σηκώνουν το τεράστιο συναισθηματικό βάρος από τη νόσο του συγγενή τους αλλά και το βάρος της φροντίδας και της υποστήριξης του. Η οικογένεια βιώνει συνολικά τις συνέπειες των προκαταλήψεων, του στιγματισμού και των κοινωνικών διακρίσεων.
Τι μπορούμε να κάνουμε για τον περιορισμό του στίγματος της ψυχικής ασθένειας:
Αγωγή κοινότητας με τη διάδοση έγκυρων πληροφοριών για την ψυχική νόσο
Αντίκρουση όταν παρουσιάζονται εσφαλμένες αντιλήψεις από τα ΜΜΕ
Να ενθαρρύνουμε τη χρήση θετικών εικόνων για να αναφερόμαστε σε ανθρώπους με ψυχική νόσο και να υπογραμμίζουμε την πραγματικότητα ότι η ψυχική νόσος μπορεί εύκολα να αντιμετωπιστεί
Να δίνουμε έμφαση στις ικανότητες και όχι στους περιορισμούς
Η ανοικτή συζήτηση βοηθάει στο να έρθει το θέμα στην επιφάνεια και να φύγει από τα στενά προσωπικά όρια
Μην εξισώνουμε τους ανθρώπους με την ασθένεια. Δεν είναι ο άνθρωπος η ασθένεια. Για αυτό, αντί να λέμε ‘σχιζοφρενής’ να λέμε ‘το άτομο που έχει σχιζοφρένεια’, αντί για ‘καταθλιπτικός’, να λέμε το άτομο που έχει κατάθλιψη.
Τη σημαντική του δουλειά στην ψυχική υγεία σε άμεση επικοινωνία με την τοπική κοινότητα συνεχίζει το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Βορειοδυτικού Τομέα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης με ημερίδα που πραγματοποιείται στις 23 Μαρτίου 2009 στο Δημοτικό Θέατρο Νεάπολης (Βενιζέλου 125) ώρα 6.30μ.μ. με τίτλο: ‘Στίγμα Ψυχικής Ασθένειας και κοινωνικός αποκλεισμός’.
Συντονίστριες είναι οι Δόμνα Ευαγγελίδου, επισκέπτρια υγείας ΚΨΥ ΒΔ Τομέα και Μάρθα Λομπτζιανίδου, νοσηλεύτρια ψυχικής υγείας ΚΨΥ ΒΔ Τομέα.
Η είσοδος είναι ελεύθερη.
p.s.περισσότερα εδώ
Η Αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια περιμένοντας Έπρεπε να περιμένουμε δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπίσουμε,δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί για να κοινωνήσουμε. Κοιτάζοντας πίσω,είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα καταφέραμε Μια εξήγηση που μπορώ να δώσω, είναι ότι σίγουρα υπήρχε αγάπη Οι γονείς ,οι γείτονες, οι φίλοι,τα ξαδέλφια μας όλοι μοιραζόμαστε από το χαρτζηλικάκι το τσιγαράκι το φαγητό την χαρά και την λύπη μας. Το μόνο που δεν διανοηθήκαμε ποτέ να μοιραστούμε, ήταν την γκόμενα η τον γκόμενο μας.
Στις γυναίκες της Αντίστασης αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ της ΑλίνταςΔημητρίου Ένα ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες που έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση, παρουσιάζει η Αλίντα Δημητρίου. «Η ζωή στους βράχους» θα προβληθεί στις 16 Μαρτίου, στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του επίσημου προγράμματος του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Το φιλμ αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του ντοκιμαντέρ Πουλιά στο Βάλτο, αν και διατηρεί τη δική του αυτοτέλεια.
Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αποτέλεσε την αφορμή για να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το μίσος από πλευράς της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας της οποίας έχουν κλέψει τα πάντα και συνέχιζε να μένει αμέτοχη σε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές σκάνδαλα – παπάδες – κουμπάρους – μίζες – ξεπούλημα δημόσιας υγείας και παιδείας, και κομπάρσο την ίδια. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν ήταν παρά η απαίτηση του αυτονόητου, να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της. Οι μαθητές, ίσως οι πιο σκληρά εργαζόμενοι, ζουν στο ασφυκτικό περιβάλλον σχολείου – σπιτιού – φροντιστηρίου κάτω από τις πιο εντατικοποιημένες συνθήκες. Αφού τους είχαν ήδη αφαιρέσει τη δυνατότητα να φανταστούν, να ονειρευτούν και να επιλέξουν το μέλλον τους, ενώ τα πάντα είναι για αυτούς ένα “πρέπει”, είδαν το κράτος να τους ορίζει και πόσο θα ζήσουν.
Την αντίδραση ακόμη και του προέδρου της Βραζιλίας Λούιζ Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα προκάλεσε η απόφαση καθολικού αρχιεπισκόπου να αφορίσει με τις ευλογίες του Βατικανού τη μητέρα και τους γιατρούς ενός 9χρονου κοριτσιού, το οποίο υποβλήθηκε σε άμβλωση όταν έμεινε έγκυος έχοντας πέσει θύμα βιασμού από τον πατριό του. «Είναι μια θλιβερή ιστορία αλλά η ζωή πρέπει να προστατεύεται», δήλωσε στην εφημερίδα «La Stampa» ο καρδινάλιος Τζοβάνι Μπατίστα Ρε δικαιολογώντας την απόφαση του Βραζιλιάνου αρχιεπισκόπου Χοσέ Καρντόζο Σομπρίνιο. Σύμφωνα με την αστυνομία, το κορίτσι από την ηλικία των 6 ετών είχε πέσει θύμα βιασμού από τον 23χρονο πατριό του, για τον οποίο η Καθολική Εκκλησία δεν επιφύλαξε ποινή. Το Βατικανό, μάλιστα, προχώρησε στον αφορισμό της οικογένειας του κοριτσιού, των γιατρών και όσων συμμετείχαν στη διαδικασία της έκτρωσης. Την Εθνική Καθολική Εκκλησία αποδοκίμασε έντονα ο Βραζιλιάνος υπουργός Υγείας για την αντίδρασή της στο εν λόγω περιστατικό. Ο Χοσέ Γκόμες Τεμποράο δήλωσε την περασμένη Τετάρτη ότι σοκαρίστηκε μετά από την «ακραία» στάση της εκκλησίας, λέγοντας ότι κακώς θέτει τη ζωή του νεαρού κοριτσιού σε κίνδυνο. Ο Τεμποράο σχολίασε την περίπτωση μετά τα λεγόμενα του Χοσέ Καρντόζο Σομπρίνιο, ενός Αρχιεπισκόπου στη βορειοανατολική πόλη Ρεσίφε, απ' όπου καταγόταν η νεαρή, ο οποίος είχε απειλήσει τη μητέρα, τους γιατρούς και όσους είχαν σχέση με την άμβλωση ότι θα αφοριστούν -κάτι το οποίο και έγινε- γιατί «ο νόμος του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινο νόμο». Πέρα από τον Τεμποράο, την έντονη αντίθεσή του στην πολιτική της Εκκλησίας εξέφρασε και ο πρόεδρος της χώρας, Λούλα ντα Σίλβα. Το κοριτσάκι ήταν σε εγκυμοσύνη 15 εβδομάδων και κυοφορούσε δίδυμα, όταν πραγματοποιήθηκε η άμβλωση, ενώ σύμφωνα με τους γιατρούς, η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο. H εγκυμοσύνη αποκαλύφθηκε όταν το κορίτσι εισήχθη στο νοσοκομείο με ζαλάδες και έντονους πόνους στην κοιλιά. Σχετικά με τον πατριό, η αστυνομία δήλωσε ότι συνελήφθη και παραδέχθηκε ότι ασελγούσε σε βάρος της μικρής, από όταν εκείνη ήταν 6 ετών. «Ως γιατροί, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να υποφέρει ένα 9χρονο κορίτσι σαν αυτό ή να χάσει τη ζωή του», είχε δηλώσει ο Ολίμπιο Μοράες, ένας από τους γιατρούς που ανέλαβαν την άμβλωση. Η άμβλωση είναι παράνομη ενέργεια στη Βραζιλία, μία χώρα κατεξοχήν καθολική, ωστόσο γίνονται εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που κινδυνεύει η ζωή της μητέρας. Υπό αμφισβήτηση τέθηκε η ελεύθερη έκφραση το βράδυ του Σαββάτου και μάλιστα σε έναν κατ’ εξοχήν χώρο έκφρασης και τέχνης όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή. Αφορμή για την ένταση υπήρξε η όπερα «Ρούσαλκα» του Αντονίν Ντβόρζακ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ένα φιλί επί σκηνής μεταξύ δύο ανδρών. Η ένταση ξεκίνησε από τις πρόβες της παράστασης όταν μέλη της ορχήστρας αντέδρασαν στην επίμαχη σκηνή και απαίτησαν να αφαιρεθεί από την παράσταση. Στην πρεμιέρα του έργου μάλιστα μοιράστηκε κείμενο που χαρακτήριζε έκφυλο και ομοφυλοφιλικό το έργο, ενώ μερίδα του κοινού γιουχάρισε τους Γάλλους συντελεστές. Στη δεύτερη παράσταση, το βράδυ του Σαββάτου, σημειώθηκαν επεισόδια μέσα στη Λυρική Σκηνή όταν μέλη της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας απαίτησαν να διαβάσουν κείμενο διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή λογοκρισία του έργου. Άνδρες της ασφάλειας, διάφοροι τεχνικοί του θεάτρου αλλά δυστυχώς και μουσικοί -μέλη της ορχήστρας επιτέθηκαν στα μέλη της ΟΛΚΕ και σε δημοσιογράφους, μη επιτρέποντας την ανάγνωση του κειμένου πριν την έναρξη της παράστασης. Η κάμερα του TVXS κατέγραψε τα επεισόδια στο χώρο της Λυρικής Σκηνής και την απαράδεκτη συμπεριφορά ανθρώπων που θεωρητικά υπηρετούν την τέχνη και την πνευματική ελευθερία. Μιλούν στο TV Χωρίς Σύνορα η γαλλίδα σκηνοθέτιδα της παράστασης Μαριόν Βάσσερμαν και ο Λύο Καλοβυρνάς, διευθυντής του περιοδικού 10%, το οποίο από κοινού με την ΟΚΚΕ διοργάνωσε την παράσταση διαμαρτυρίας στη Λυρική Σκηνή. Η Ευαγγελία Βλάμη, μέλος της ΟΛΚΕ διαβάζει στην κάμερα το κείμενο που δεν κατέστη δυνατό να αναγνωσθεί μέσα στο θέατρο. Η παράσταση Η Ρούσαλκα ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Όπερα της Νίκαιας. Όπως εξήγησε σε συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία η σκηνοθέτιδα, έμπνευσή της για τον ρόλο του πρίγκηπα υπήρξε ο Λουδοβίκος Β' της Βαυαρίας: «Υπήρξε ονειροπόλος, ρομαντικός και, τελικά, δυστυχής σε αυτή τη θέση απόλυτης πολιτικής εξουσίας. Ο Λουδοβίκος βασανίστηκε πολύ από τη σύγκρουση της λογικής με το συναίσθημα, από το διχασμό ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και τις επιταγές του αξιώματός του». Το επίμαχο φιλί δίνεται στην παράσταση μεταξύ του πρωταγωνιστή πρίγκηπα και ενός κυνηγού. Το κείμενο των μουσικών .Σε όλους τους θεατές μοιράζεται κείμενο του Δ.Σ. της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής υπό τον τίτλο «Λίγα λόγια για το έργο» όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Όπως θα διαπιστώσετε κατά τη διάρκεια της παράστασης, η συγκεκριμένη σκηνοθετική απόδοση εκτός του ότι αλλοιώνει το libretto προσδίδει στον κεντρκό ήρωα του έργου ομοφυλοφιλικές τάσεις με ακραίες σκηνές, κάτι για το οποίο διαμαρτυρηθήκαμε εγγράφως στη Διοίκηση της ΕΛΣ».
απο το tvxs.
Blood Sweat & Tears"... Σαν μια "εικονική" μικρή ορχήστρα, το συγκρότημα έγινε ο "αρχαίγονος λίθος" αυτού του είδους - του "symphony rock" - μουσικής, με πολλά στοιχεία πνευστών και "παιξιμάτων" με ρίζες στα jazz-blues.
